Για τους καπιταλιστές «γυναίκα ίσον η μηχανή εκείνη που παράγει φρέσκα εργατικά χέρια. Μηχανή που πρέπει να δουλεύει με όσο το δυνατό χαμηλότερο κόστος σε δυο πόστα: και στην τεκνοποίηση, και στην παραγωγή». Αλλωστε, οι όποιες μεμονωμένες ρυθμίσεις για την εργαζόμενη μητέρα, ποτέ δεν εντάχθηκαν σε ένα ολοκληρωμένο σύστημα προστασίας της μητρότητας. Δεν ήταν παρά κατακτήσεις των εργαζομένων υπό το βάρος των σοσιαλιστικών κρατών, είτε «άρτος για το λαό», προκειμένου να «κατευναστεί» η οργή του.

Και εξηγούμαστε: Οταν τα οικογενειακά επιδόματα, σε εποχές που τα κέρδη τραπεζών όπως η Εθνική φτάνουν ακόμα και το 1 δισ. δρχ τη μέρα (!) αγγίζουν μόλις τα 34 ευρώ τον μήνα, όταν, με τις νέες εργασιακές σχέσεις, που αμφιβάλλεις για το αν θα σου κολλήσουν 100 ένσημα στο εξάμηνο, το ΙΚΑ ζητά από μια έγκυο 500 από δαύτα για να παίρνει το περίφημο «επίδομα μητρότητας», δηλαδή να μη μείνει απλήρωτη δυο μήνες πριν και δυο μετά τον τοκετό, όταν η αγρότισσα μάνα παίρνει «επίδομα λοχείας και κυοφορίας» 146,74 ευρώ, όταν η Πρόνοια και η Υγεία γίνονται «μπίζνες» για κέρδη κι όχι καθολικό λαϊκό δικαίωμα, τότε τα αστικά κόμματα δε δικαιούνται να ψελλίζουν λέξη περί «προστασίας της μητρότητας»!

Ο «θρίαμβος της δημοκρατίας» σε πρώην σοσιαλιστικές χώρες βόλεψε πολύ! Γιατί σ' εκείνα τα «αντιδημοκρατικά καθεστώτα» εν έτει 1976, η άδεια κύησης (με πλήρεις αποδοχές) ήταν 26 βδομάδες - στην «ισχυρή Ελλάδα» του 2004 είναι 16. Η εργαζόμενη μητέρα είχε μειωμένο ωράριο. Δωρεάν κρατικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς. Ενα σύστημα Υγείας με ιατρικά και θεραπευτικά κέντρα ανάλογα των αναγκών. Η ασφάλιση, που κάλυπτε κάθε ανάγκη, ήταν μία: κρατική... Η λαϊκή οικογένεια δε ζητιάνευε την... «καλή θέληση» του εργοδότη. Οι ανάγκες και τα δικαιώματά της ήταν ο άξονας προσανατολισμού της πολιτείας.

Εστω. Κομπάζουν οι θιασώτες της ΟΝΕ ότι δήθεν, ο πολίτης κερδίζει. Τι λέει όμως ο ίδιος ο πολίτης; Η εμποροϋπάλληλος καταγγέλλει πως μένει έγκυος και της δίνουν το χαρτί της απόλυσης. Η αεροσυνοδός φωνάζει πως το επίδομα παιδιού καταργείται. Οι αποδοχές κατά την άδεια κύησης καταργούνται. Το μειωμένο ωράριο για τις μητέρες καταργείται. Η καθαρίστρια διαμαρτύρεται πως όταν ζητά τη γονική άδεια την κοιτάζουν με μισό μάτι, και το παιδί της την κοιτάζει με παράπονο: «Μαμά, μ' εμένα δεν ασχολείσαι καθόλου...».

Ο,τι κι αν σκαρφιστούν τα επιτελεία τους για να σουλουπώσουν την αλήθεια, υπάρχει κάτι χειροπιαστό που λέγεται πείρα. Σ' αυτό που βιώνει η μάνα κι ο πατέρας που αγκομαχάνε για να αναθρέψουν ένα παιδί, τα άλλα μοιάζουν... αηδίες. Ουτοπία δεν είναι να διεκδικεί ένας λαός όσα του ανήκουν. Είναι να ισχυρίζονται τα αστικά κόμματα πως επιδιώκουν ρυθμίσεις υπέρ των εργαζομένων χωρίς όμως, κανένα μέτρο που να θίγει τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Γι' αυτό οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να τιμωρήσουν τα κόμματα της πλουτοκρατίας ενισχύοντας αποφασιστικά στις εκλογές το ΚΚΕ.