Ο Μονταζερί, χαρακτηρίζοντας «δικτατορία» το καθεστώς υπό τον Αγιατολάχ Χαμενεΐ, αμφισβητώντας το αποτέλεσμα των εκλογών που επανέφερε στην προεδρία τον Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, τον Ιούνιο, και προειδοποιώντας ότι η αντιμετώπιση των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας με βία θα οδηγήσει σταδιακά «σε ολική καθεστωτική κατάρρευση», απέκτησε το ρόλο του συμβόλου για τους οπαδούς της «μεταρρυθμιστικής» αντιπολίτευσης. Γι' αυτό και η απώλειά του λειτούργησε ως «πυροκροτητής» νέων αντιπολιτευτικών διαδηλώσεων.
Φυσικά ο Μονταζερί, όπως και οι υπόλοιποι «μεταρρυθμιστές ηγέτες» δεν αμφισβητούν τα ίδια τα θεμέλια της Ισλαμικής Δημοκρατίας και όσα καταπιεστικά απορρέουν από αυτήν για την καθημερινότητα του ιρανικού λαού. Ούτε βεβαίως αμφισβητούν το καπιταλιστικό σύστημα που έχει ενδυθεί τον ισλαμικό μανδύα και εντείνει ολοένα περισσότερο τις ταξικές διαφορές. Προσπαθούν απλώς μέσα από προτάσεις για αστικοδημοκρατικά μέτρα να καταλαγιάσουν τη λαϊκή οργή, να αποπροσανατολίσουν τη δίκαιη και βαθιά λαϊκή δυσαρέσκεια από τον πυρήνα του προβλήματος πίσω από τα τουρμπάνια και τις χιτζάμπ: τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.