Μέσα από διαδικασίες εξπρές, νόμος του γαλλικού κράτους είναι από τα μέσα της βδομάδας, η «μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας», που δεν είναι παρά η ενσωμάτωση των κατευθυντήριων αρχών της συνθήκης της Λισαβόνας και της λογικής της εργασιακής ευελιξίας με «περιτύλιγμα» ορισμένα ψήγματα κοινωνικής ασφάλισης - flexicurity (ευελφάλεια). Ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ, ένα χρόνο στο θώκο, θριαμβολόγησε για την υιοθέτηση της νομοθεσίας αυτής και τη χαρακτήρισε «σημαντικό βήμα προόδου κατά της ανεργίας και της ύφεσης», καθιστώντας σαφές ότι ο τρόπος προώθησής της -ασφυκτικές κυβερνητικές πιέσεις και τρομοκράτηση των εργαζομένων, σε συνδυασμό με θεσμικά άλματα υπό την μορφή του «κατεπείγοντος»- θα χρησιμοποιηθεί ως μοντέλο για την προώθηση και νέων «μεταρρυθμίσεων», π.χ. στο συνταξιοδοτικό σύστημα.

Επίσης, ο Ολάντ, μαζί με την Γερμανίδα Καγκελάριο Μέρκελ, έχει ξεκαθαρίσει ότι η, αλά γαλλικά, «μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας» θα προωθηθεί ως «παράδειγμα προς μίμηση» και στις άλλες χώρες - μέλη της ΕΕ. Η διάλυση των εργατικών κατακτήσεων και των εργασιακών σχέσεων στη Γαλλία, με το πρόσχημα της «ανταγωνιστικότητας» -δηλαδή της διασφάλισης του καπιταλιστικού κέρδους και της καπιταλιστικής ανάπτυξης- είναι το μοναδικό σημαντικό «επίτευγμα» του Γάλλου Προέδρου που παρουσιάστηκε και από οπορτουνιστικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις και στη χώρα μας, ως «άνεμος αλλαγής της ΕΕ».