Πρώτιστο μέλημα του Σινγκχ όμως δεν είναι η απόδοση δικαιοσύνης, αλλά το να διασωθεί η κυβέρνησή του -καθώς το κόμμα Μπαρατίγια Τζανάτα (που βρήκε την ευκαιρία να πάρει τη ρεβάνς μετά το σάλο που είχε προκαλέσει η σφαγή τουλάχιστον 2.200 μουσουλμάνων στο Γκουζάρατ το 2002) επιχειρεί να την ανατρέψει και να επανέλθει πανηγυρικά στην εξουσία.
Η επιβίωση της σημερινής κυβέρνησης αποτελεί, για τον Σινγκχ, «αναγκαιότητα» προκειμένου να μην επανέλθει στην εξουσία ένας συνασπισμός δυνάμεων η ηγεσία του οποίου αποτελείται μεταξύ άλλων από μουσουλμανοφάγους, θαυμαστές του Χίτλερ και υποστηρικτές της θέσης ότι τα προβλήματα στις διμερείς σχέσεις με το Πακιστάν μπορούν να λυθούν με έναν ωραίο πυρηνικό πόλεμο.
Ομως, εξαιρουμένης της θεωρίας περί hindutva, του «καθαρού» εθνικοφυλετικά κράτους, οι πολιτικές των δύο ινδικών κομμάτων εξουσίας μοιάζουν όλο και περισσότερο. Οι συγκρούσεις των κομμάτων της Αριστεράς με το Κογκρέσο και τον Σινγκχ γίνονται όλο και πιο συχνές: Οι ακολουθούμενες πολιτικές στο εσωτερικό και στο εξωτερικό υπαγορεύονται από νεοφιλελεύθερες και ιμπεριαλιστικές προτεραιότητες...