Αν και πρόκειται για άλλη μια απειλή αποσταθεροποίησης της χώρας του, ο Λιβανέζος πρωθυπουργός, Φουάντ Σινιόρα, σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί, πριν λίγο καιρό, τέτοια ομοψυχία, παρά τις επιμέρους διαφωνίες, μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων του Λιβάνου και μάλιστα υπό τη μορφή της, έστω και με επιφυλάξεις, υποστήριξης του στρατού.

Η δράση της ισλαμιστικής «Φατάχ αλ Ισλάμ», κυρίως στο βορρά της χώρας, καθώς και η μεθοδική οχύρωσή της μεταξύ των αμάχων στον πυκνοκατοικημένο παλαιστινιακό προσφυγικό καταυλισμό Ναχρ αλ Μπάρεντ, δεν μπορεί παρά να εκληφθεί ως άλλο ένα μέτωπο κατά της εσωτερικής ενότητας του Λιβάνου. Οι δεδηλωμένοι στόχοι των, καλά εκπαιδευμένων (σε Ιράκ-Αφγανιστάν) ολιγάριθμων, μαχητών της για ίδρυση ισλαμικού κράτους και για προστασία «των σουνιτών», έναντι της σιιτικής πλειοψηφίας του νότου (π.χ. «Χεζμπολάχ»), αποτελούν από μόνοι τους περαιτέρω κλιμάκωση της, ήδη, τεταμένης πολιτικής κατάστασης.

Βέβαια, αν προκαλεί ενδιαφέρον η, σχετικώς, «ενωτική στάση» των λιβανικών πολιτικών δυνάμεων, σίγουρα περισσότερο ενδιαφέρον κρύβουν οι σκοτεινές διαδρομές πίσω από τη συγκρότηση της οργάνωσης και τον εξοπλισμό της. Η όλη διαδικασία αποδίδεται, μερικώς, σε σουνιτικούς φανατικούς κύκλους (Σ. Αραβία κ.ά.) με ενδιάμεσους σουνιτικές λιβανικές πολιτικές δυνάμεις (Χαρίρι), που συνεργάζονται με τον, επίσης, σουνίτη πρωθυπουργό Σινιόρα, και με έγκριση των ΗΠΑ ως αντίβαρο στη «Χεζμπολάχ». Κάθε άλλο παρά απλή φαντάζει η εικόνα, ακόμη και αν βγει από αυτήν η «Φάταχ αλ Ισλάμ».