Οπως σχολίαζαν, όμως, πολλοί αναλυτές, η ανακοίνωση δεν ήταν παρά μια προσπάθεια «αποπροσανατολισμού» της κοινής γνώμης από τις πληροφορίες που είχαν κυκλοφορήσει πριν από κάποιες μέρες ότι η κυβέρνηση Μάλικι «αναθέτει χωρίς διαγωνισμό και μέσα από μυστικές επαφές» την εκμετάλλευση πετρελαϊκών κοιτασμάτων σε συγκεκριμένες «εκλεκτές» πετρελαϊκές εταιρείες. Προφανώς, επίσης δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες από τις έξι εταιρείες που φέρονταν να έχουν λάβει «τα δώρα» αυτά ήταν αμερικανικών και βρετανικών συμφερόντων.
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ προσπάθησε να διαψεύσει δημοσιεύματα, που υποστήριζαν ότι το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών «έκλεισε» τις συμφωνίες για τις πετρελαϊκές εταιρείες, αλλά η προσπάθεια δεν αποδείχτηκε τόσο επιτυχής. Ανάλογες διαψεύσεις έγιναν και από την ιρακινή κυβέρνηση.
Τα γεγονότα, όμως, είναι αδιάψευστος μάρτυρας ότι η διανομή και η εκμετάλλευση του πετρελαϊκού πλούτου του Ιράκ ήταν ο απώτερος στόχος της εισβολής και της πεντάχρονης κατοχής, πολύ πριν αυτές γίνουν πραγματικότητα.