Και τότε, η χαροκαμένη μάνα με το γεμάτο αίματα μωρό στην αγκαλιά γύρισε την πλάτη στους χιλιάδες που την κοιτούσαν, κι άφησε τον εαυτό της να καταραστεί τους φονιάδες. Κάλυψε το νεανικό της πρόσωπο με μια μαύρη μαντίλα και τα μάτια της γέμισαν κάρβουνο, κείνο το καυτό κάρβουνο που θαρρείς πως θα 'φερνε το μωρό της ξανά στη ζωή. Εκραξε και η φωνή της σα βρυχηθμός ακούστηκε στους αιώνες των αιώνων ...οι κατάρες της μπερδεύτηκαν με όρκους εκδίκησης. Αλί!, ο γιος φονεύτηκε πριν ακόμη ζήσει. Αλί και τρισαλί!, ποιος άνθρωπος δε λύγισε κείνο το απομεσήμερο; Ποιος δεν είδε το δρεπάνι του χάροντα πάνω απ' τα κεφάλια μας; Ποιος δε στάθηκε προσοχή, στο άκουσμα του θανάτου τούτου του ηρωικού βρέφους; Αλί! σήμερα στην Παλαιστίνη θρηνούμε.

Γύρω απ' το πλήθος που συνέρρευσε για να θρηνήσει με τη μάνα, άκουγες τα όπλα να κροταλίζουν. Ακουγες τους κάλυκες να πέφτουν στο παρθένο χώμα κι απ' το σπόρο τους, να φυτρώνει αυτός ο Μαύρος Αδελφός, που οι άνθρωποι τον ονόμασαν Θάνατο. Ακουγες τα βαριά του βήματα - άνθρωπε, καταλαβαίνεις το χάρο όταν σε πλησιάζει; Ποιος Θεός, ποιος Αλλάχ, όρισε τούτη τη Μοίρα, για το νιογέννητο αυτό παιδί; Ποιος το 'θαψε κάτω απ' τη γη, πριν ακόμη δει το φως της μέρας; Ω, λυπηθείτε με! Τούτο το θέαμα, μη μ' αναγκάζετε να βλέπω - βγάλτε μου τα μάτια. (Ο θρήνος της πικρής μάνας συνεχιζόταν, σα μια μικρή, φτωχική κουβερτούλα που σκεπάζει το μωρό μας...).

Το κροτάλισμα, τώρα, ακούγεται πιο κοντά. Ο κλοιός σφίγγει και το αίμα στάζει απ' τα χείλη τ' ουρανού, μέχρι να πλημμυρίσει τη γη. Πανικός! Οι χιλιάδες, που κοιτούσαν τη μάνα να κλαίει το παιδί της, διαλύονται σαν άνεμος στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τα πόδια τους τρέχουν πιο γρήγορα απ' τις σφαίρες, η καρδιά τους χτυπά πιο δυνατά απ' τον κρότο και πάνω απ' τα κεφάλια τους ένα μαύρο σύννεφο παρακολουθεί κάθε τους κίνηση, συλλαμβάνοντας κάθε ψυχή που παραδίδεται στα βόλια του εχθρού. Τώρα, η κραυγή της μάνας δεν ακούγεται. Τώρα, το κροτάλισμα πλησιάζει απειλητικά...

Η μάνα, όμως, με το κάρβουνο στα μάτια και το νεκρό μωρό στην αγκαλιά, δεν ακούει σφαίρες. Δεν ακούει ποδοβολητά. Δεν ακούει τα βαριά βήματα του χάροντα να την πλησιάζουν. Ακούει μόνο το μοιρολόι της, ακούει τις κατάρες της, ακούει τους όρκους εκδίκησης. Ακούει το κλάμα του μωρού της. Το πρόσωπο του φονιά της, όχι, δεν πρόλαβε να το δει. Τη σφαίρα, όχι, δεν την άκουσε. Αλί και τρισαλί! σήμερα θρηνούμε.

«

Φονικό!», φώναξε κάποιος. «Φονικό!», φώναξε κι η ανθρωπότητα. Δες τους, εκεί, να κείτονται, μάνα και γιος κι από πάνω δυο άρβυλα, λουσμένα στο αίμα να ποδοπατούν τ' άψυχα κουφάρια τους. Δες τους, πώς πότισαν το παρθένο χώμα του Κόσμου. Δες τους και θα καταλάβεις πως πίσω απ' αυτά τα κερωμένα πρόσωπα κρύβεται η ζωή μας...