Ε τσι είναι αυτού του είδους οι αντικομμουνιστές. Φίδια κολοβά. Οχιές διμούτσουνες. Ετοιμοι, ανά πάσα στιγμή, να χύσουν το δηλητήριό τους. Κουλουριασμένοι για να κρύβουν τις επιθετικές διαθέσεις τους, μόλις βρουν την κατάλληλη ευκαιρία, τινάζουν το κεφάλι και δαγκώνουν. Με μένος, με μίσος. Το μικρόβιο του αντικομμουνισμού που έχουν στα σωθικά τους δεν τους αφήνει ποτέ να ησυχάσουν. Το γεγονός ότι στην Ελλάδα, μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες και στην εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, υπάρχει και δρα ένα ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα, τους τρελαίνει. Και πιότερο τους ζουρλαίνει που οι ιδέες και τα οράματα του κομμουνισμού παραμένουν ζωντανά και επίκαιρα, εμπνέοντας τους αγώνες των εργαζομένων και τροφοδοτώντας τα όνειρα της νεολαίας.

Ο ι προσωπικές πολιτικές αμαρτίες, τους σπρώχνουν στον βόρβορο της πολιτικής συκοφαντίας. Η σκέψη ότι βρίσκονται λίγο πριν την πολιτική σύνταξη και «δεν περνάει, πια, η μπογιά τους» στο αστικό κατεστημένο, τους ωθεί σε ψυχολογικούς παροξυσμούς και λεκτικά παραληρήματα. Ναυάγια της πολιτικής, αναζητούν σανίδα σωτηρίας από τους πειρατές της εξουσίας. Σαν έτοιμοι από καιρό, δέχτηκαν, μετά χαράς, ν' αναλάβουν το ρόλο του «επίσημου αντικομμουνιστή - προβοκάτορα» που τους ανατέθηκε, στο πλαίσιο του καταμερισμού εργασίας που κάνουν οι «από πάνω» τους. Το αμαρτωλό παρελθόν τους, απόδειξη της χρησιμότητάς τους. Η ξεδιαντροπιά, το συγκριτικό τους πλεονέκτημα. Η χυδαιότητα, το πολιτικό τους προτέρημα. Η χονδροπετσιά, το ατομικό τους «ατού».

Θα ήθελαν να ξεχαστεί ότι το έπος της ΕΑΜικής Αντίστασης κατά των κατακτητών της πατρίδας και ο υπέροχος αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας για την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία, ήταν δημιουργήματα του ΚΚΕ. Δε σβήνουν, όμως, οι λαϊκές θύμησες. Ελπιζαν ότι θα λησμονηθεί ο Μπελογιάννης. Κι αυτός βρίσκεται στις καρδιές των ανθρώπων του λαού. Θα ευχαριστιόνταν ν' ανοίξουν, πάλι, το Μακρονήσι και τα Γιούρα. «Δεν τους παίρνει», σήμερα και μαραζώνουν. Θα ήταν ευτυχείς αν δεν υπήρχαν οι κομμουνιστές. Κι αυτοί «αυξάνονται και πληθύνονται ως η άμμος της γης». Θα τους βόλευε πολύ να συμβιβαστεί το ΚΚΕ, να υποταχθεί και να ενσωματωθεί στο καπιταλιστικό σύστημα. Κι αυτό παραμένει ασυμβίβαστο, δυνατό και ρωμαλέο, διακηρύσσοντας την επανάσταση.

Δεν αξίζει ν' ασχοληθεί κανείς μαζί τους. Αφήστε τους να αλυχτούν σαν λυσσασμένα σκυλιά. Μην χαραμίζεται γι' αυτούς τη φόλα, θα πνιχτούν στα σάλια τους. Αυτό που τους πρέπει είναι η αδιαφορία και η καταφρόνια. Θλιβεροί και μοιραίοι, βαδίζουν στην οδό της απωλείας. Θα χαθούν στο κενό, χωρίς ν' αφήσουν ίχνη πουθενά. Δε θα διαθέσει ούτε μια λέξη γι' αυτούς η Ιστορία. Θα τους ξεχάσει ακόμα και η Νέμεσις...