Αυτοί που υπογράφουν συμβάσεις πείνας με το ένα χέρι και με το άλλο σφίγγουν τα χέρια των εργοδοτών, χαμογελώντας και δηλώνοντας πως προσδοκούν καλή συνεργασία και στο μέλλον, αποκαλύπτονται. Είναι οι ίδιοι που, χρόνια και χρόνια, κάθονται στα τραπέζια των «διαλόγων», για να διαπραγματευτούν το μέγεθος της κλοπής, μιας κλοπής που, πια, φαίνεται πάρα πολύ, σε όλο και περισσότερους εργαζόμενους. Είναι οι ίδιοι που θέλουν την Πρωτομαγιά μουσειακή γιορτή, ένα ασπρόμαυρο ενθύμιο παλιών αγώνων. Δεν αποκαλύπτεται μόνο ο συμβιβασμός και το ξεπούλημά τους, αλλά και η διάθεσή τους να είναι αρεστοί και βολικοί στους «κοινωνικούς τους εταίρους».

Για τη μεγάλη κλοπή, αυτή που γίνεται καθημερινά σε όλους τους τόπους δουλειάς, δε λένε ούτε κουβέντα. Εχουν, προφανώς, την ίδια άποψη με όσους γράφουν ότι στη σημερινή «δημοκρατία» είναι κατοχυρωμένα ίσα δικαιώματα για τους έχοντες και κατέχοντες και για τους εργαζόμενους. Διαφορετικά, δεν εξηγείται το γεγονός πως προσπαθούν να βρουν λύσεις «αγκαζέ» με τους «κοινωνικούς τους εταίρους».

«Είναι αυτό που εσείς αποκαλείτε "αύξηση του εθνικού πλούτου". "Εθνικού"; Ποία ειρωνεία! Τη χαρά μερικών προνομιούχων του έθνους να λέτε (...) Οποιος λέει ιδιωτική βιομηχανία, λέει αναρχούμενη βιομηχανία. Μετρημένα άτομα χρησιμοποιούν προς όφελός τους τις εφευρέσεις και τα επινοήματα του νου. Ο κόσμος είναι για τους λίγους. Δεξιά και αριστερά πέφτουν οι όμοιοί τους, θύματα του πλούτου τους και της καλοπέρασής τους. Λίγο τους ενδιαφέρει. Με τις μηχανές τους μετατρέπουν το ανθρώπινο αίμα σε βώλους χρυσαφιού»...