Οχι εφτά, αλλά εκατοντάδες νομά ζουν στοιβαγμένοι στα βρώμικα δωμάτια σ' εκείνο το ερείπιο της οδού Σωκράτους. Τη μέρα χιλιάδες άνθρωποι διασχίζουν το δρόμο έξω από αυτό τρέχοντας για τις δουλειές τους. Γι' αυτούς που ζουν μέσα σε αυτό δεν υπάρχει μεροκάματο. Για μήνες οι άνθρωποι - πρόσφυγες και μετανάστες - μετρούν κάθε μέρα την ώρα που «τρέχει» χωρίς σκοπό. Τα λεπτά κυλούν βαριά, αργά και βασανιστικά. Οι μέρες γκρίζες, σαν τους τοίχους του κτιρίου.
Ανθρωποι από την Αλγερία, την Παλαιστίνη, το Μαρόκο, το Ιράκ, άνθρωποι χωρίς ελπίδα. Στα μισοσκότεινα δωμάτιά του το φως μπαίνει με «τσιγκουνιά». Οπως με «τσιγκουνιά» τους μεταχειρίζεται η ελληνική κυβέρνηση. Τούς αφήνει χωρίς έγγραφα παραμονής κι έτσι δεν μπορούν να εργαστούν. Κάθε μέρα τους στέλνει αστυνομικούς για να τους ελέγξει επειδή δεν έχουν έγγραφα που να νομιμοποιούν την παρουσία τους στη χώρα. Κάθε μέρα οι άνθρωποι αυτοί έχουν - εκτός από την αγωνία της επιβίωσης - το άγχος της σύλληψης, της φυλάκισης, της απέλασης. Κάθε μέρα ξεμυτούν δειλά δειλά από το κτίριο για να τους δει ο ήλιος. Περπατούν βιαστικά στο δρόμο κοιτώντας συνέχεια πίσω τους. Η ανάσα ακολουθεί το γρήγορο βήμα τους. Στρίβουν γρήγορα στους γύρω δρόμους για να αποφύγουν τις αστυνομικές περιπόλους.
Ηρθαν στον... παράδεισο της ΕΕ για να πέσουν πάνω στα συρματοπλέγματα. Γιατί συρματοπλέγματα δεν υπάρχουν μόνο στα σύνορα. Είναι και αυτά τα αόρατα που αποφάσισαν οι κρατούντες της ΕΕ πέρσι τον Οκτώβρη. Για τους «παράνομους» κυνηγημένους από την εξαθλίωση και τους πολέμους προβλέπεται κράτηση μέχρι και 18 μήνες, αλλά και απαγόρευση της νόμιμης επανόδου στο κράτος - μέλος της ΕΕ που τους απέλασε, για πέντε χρόνια. Επίσης, ανάλογη «μεταχείριση» για όσους συνεργάζονται με τις αρχές. Το πολιτικό άσυλο χορηγείται με το σταγονόμετρο με αποτέλεσμα να ξεροσταλιάζουν κατά χιλιάδες έξω από τη Διεύθυνση Αλλοδαπών. Δυο από αυτούς, μάλιστα, έχουν χάσει τη ζωή τους περιμένοντας το έγγραφο - «σωτηρία».
Ούτε να φύγουν από την Ελλάδα μπορούν. Ζουν καταδικασμένοι να μένουν σε ένα σκουπιδότοπο. Ανθρωποι και ποντίκια... «Πειραματόζωα» μιας πολιτικής που τους θέλει φτηνό εργατικό δυναμικό για τις ανάγκες των επιχειρήσεων. Αφού ζήσουν στην εξαθλίωση, μετά η φτώχεια του χαμηλού μεροκάματου θα τους φαίνεται παράδεισος. Αυτός είναι και ο στόχος αυτής της πολιτικής. Να κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν πως τα ψίχουλα είναι ψωμί. Τα ανθρώπινα δικαιώματα παντεσπάνι, που το μοιράζουν «φιλάνθρωπα» όσοι ζουν στις πολυτελείς επαύλεις και κατέχουν το «προνόμιο» να εκμεταλλεύονται άλλους ανθρώπους. «Δικαίωμα» των αφεντικών.
Το κράτος τους δεν εξασφαλίζει ανθρώπινους χώρους υποδοχής και φιλοξενίας για τους σύγχρονους «άθλιους». Δεν τους παρέχει ιατρική φροντίδα, αξιοπρεπή σίτιση και στέγαση, δωρεάν νομική αρωγή εκπροσώπηση και διερμηνεία. Ακόμα και για τους ανήλικους η φυλακή και η απέλαση είναι το δώρο αυτού του ...φιλάνθρωπου κράτους.
Το κτίριο της οδού Σωκράτους είναι η «τσιγκουνιά» του επίγειου καπιταλιστικού παράδεισου. Τα κορμιά και τις ψυχές των εκατοντάδων ανθρώπων που ζουν (!) μέσα σε αυτό χαράζει κάθε μέρα, με την ακονισμένη αιχμή της, η πολιτική που γεννά ανθρώπινες χωματερές, που καταδικάζει ανθρώπους στην πείνα και την εξαθλίωση.
Γιώργος ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ
Feeds
