Το γράμμα έγραφε: «Την αδελφή μου, την κάλεσαν από το καπνομάγαζο να δουλέψουν δείγμα για δύο μέρες, σήμερα και αύριο. Αυτό είναι ενθαρρυντικό, γιατί δείχνει πως θα την πάρουν και φέτος. Ξέρεις, μόνο με μέσο από υπουργό και πάνω πιάνεις δουλειά στα καπνά. Κι αυτή η αφιλότιμη πήγε πέρυσι μόνη της με θράσος και ζήτησε δουλειά. Ετσι έκανε 70 μεροκάματα. Οποία τύχη! Φέτος τα καπνά είναι ελάχιστα. Είναι ίσως η τελευταία ή η προτελευταία χρονιά που θα δουλέψουν. Μετά θα πέσουν όλοι στην ανεργία. Και είναι πολλοί!».

«

Μετά θα πέσουν όλοι στην ανεργία. Και είναι πολλοί!», γράφει ο αποστολέας ίσως την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός έλεγε - ανερυθρίαστα φυσικά - ότι «πετύχαμε να δημιουργήσουμε, μέσα σε μόλις τριάμισι χρόνια, 200.000 νέες θέσεις εργασίας». Ανάμεσα σ' αυτά τα δύο δε χωρά η λαϊκή ρήση για τον χορτάτο που δεν καταλαβαίνει τον νηστικό. Ο χορτάτος καταλαβαίνει πολύ καλά πως ο μόνος τρόπος για να παραμείνει χορτάτος είναι να εξακολουθεί να παραμένει πεινασμένος ο νηστικός. Ακόμη χειρότερα: Ξέρει πολύ καλά πως μπορούν όλοι οι πεινασμένοι να είναι χορτάτοι, αλλά τότε θα χάλαγε η μοιρασιά που θέλει λίγους πολύ - μέχρι ασφυξίας - χορτάτους και πολλούς - μα πάρα πολλούς - νηστικούς. Θα χαλούσε, πιο απλά, ο καπιταλισμός. Αυτό είναι το πραγματικό «διακύβευμα», για να δανειστούμε και τη γλωσσική μόδα της «μετα-νεωτερικότητας». Και απέναντι σε αυτό δεν έχουν κανένα πρόβλημα να σε βγάλουν ακόμη και ηλίθιο που δεν καταλαβαίνεις τον «παράδεισο» στον οποίο ζεις.

«

Λαϊκισμός!» κράζει ο εντεταλμένος γραφιάς, διαβάζοντας τα παραπάνω. «Αναδιανομή πλούτου σε περίοδο κρίσης;» «αναρωτιέται» ο «ρεαλιστής αριστερούλης» που κοιμάται με τον Κέινς, ξυπνά με τον Κον Μπετίτ και στο μεσοδιάστημα ρίχνει βελάκια στο πορτρέτο του Στάλιν. Και που να 'ξεραν - ή μάλλον ξέρουν πολύ καλά - πως ο λόγος δε γίνεται για την «αναδιανομή». Αλλά για την επιστροφή του πλούτου σε αυτούς που τον παράγουν, από αυτούς που τον αρπάζουν. Ο λόγος δε γίνεται για πιο «σεμνούς» αστούς, αλλά για την εξαφάνισή τους ως τάξης. Δε γίνεται μόνο για τα «golden boys, αλλά γι' αυτούς που τους ταΐζουν. Και είναι λίγοι αυτοί. Πολύ λίγοι. Και αδύναμοι ακόμη και μπροστά στα καπνομάγαζα...