Η εμπειρία είναι πρόσφατη. Τη ζήσαμε οικογενειακώς σε κεντρικό κρατικό μαιευτήριο, ανακαινισμένο μάλιστα, ελέω Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Αλλά και με νέα, άψογη πτέρυγα. Την οποία απέκτησε ως «χρυσωμένο χάπι», επειδή δέχεται πλέον επιπλέον τοκετούς, καθώς η γειτονική (πανεπιστημιακή, παρακαλώ) μαιευτική κλινική άλλου κρατικού νοσοκομείου έπαψε να εξυπηρετεί τοκετούς, εφόσον της περικόπηκε η χρηματοδότηση. Η συγγενής μας έπρεπε να γεννήσει με καισαρική, προγραμματισμένο, λοιπόν, το ραντεβού και να βρίσκεται στις 6 το πρωί στην παραλαβή επιτόκων. Που την ώρα αυτή είχαν ήδη φτάσει και περίμεναν, μαζί της, αρκετές άλλες γυναίκες, ο αριθμός των οποίων αύξανε όσο περνούσε η ώρα. Το νοσηλευτικό προσωπικό έτρεχε να τις φροντίσει όλες. Στα παράπονα που δεχόταν, καθώς οι γυναίκες αργούσαν απελπιστικά να μεταβούν στα χειρουργεία, η εξήγηση ήταν σαφής: «Δεν φτάνουμε, μπορούμε να επανδρώσουμε μόνο δυο χειρουργεία και σήμερα είναι ακόμα πιο δύσκολα εφόσον εφημερεύουμε, άρα έχουμε και έκτακτα περιστατικά να εξυπηρετήσουμε». Μάλιστα, δόθηκε και προτροπή από το προσωπικό να κάνουμε αναφορά στη διοίκηση, μήπως και φιλοτιμηθεί κανείς απέναντι στα κενά του οργανογράμματος.

Ενόσω ο πολύωρος Γολγοθάς συνεχιζόταν, από περιέργεια πλησιάσαμε ένα «κυτίο παραπόνων». Υπήρχαν τυπωμένες, έτοιμες από τα πριν, φόρμες με κουτάκια προς συμπλήρωση. Οι ερωτήσεις ήταν του τύπου «είστε ευχαριστημένοι με το προσωπικό;», «σας αντιμετώπισαν με ευγένεια;», «ανταποκρίθηκαν στα αιτήματά σας;», και λοιπά τέτοια γλοιώδη, που για όλη την κακοδαιμονία του ΕΣΥ στοχοποιούν τον εργαζόμενο και αφήνουν στο απυρόβλητο όλες τις πολιτικές, του δικομματισμού και της ΕΕ, που πέρασαν από πάνω του σαν οδοστρωτήρας, ισοπεδώνοντας, παράλληλα, κουράγια, διάθεση για προσφορά, προσωπικότητες και χαρακτήρες. Για το θεαθήναι, άφηναν τέσσερις σειρές στο τέλος, προς συμπλήρωση ελεύθερα από τον παραπονούμενο με το γενικό τίτλο «Αλλες παρατηρήσεις». Τέσσερις γραμμές...

Με τα πολλά, η δική μας γέννησε κάποια στιγμή το μεσημέρι, αφού πρώτα περίμενε εφτά - οκτώ ώρες. Πάλι καλά είπαμε, εφόσον μια άλλη γυναίκα, που έφτασε μαζί μας, την ξεγέννησαν στις 3 το βράδυ και μια τρίτη βρήκε ελεύθερο χειρουργείο την επομένη το πρωί. Κατόπιν μεταφέρθηκε στο θάλαμο. Περιποιημένο, καθαρό, ευάερο και ευήλιο. Και ξανά το προσωπικό να τρέχει για να ανταποκριθεί σε κάθε ανάγκη. Ως την απογευματινή βάρδια, οπότε μένει μία (επαναλαμβάνω μία) και μόνη νοσηλεύτρια στην πτέρυγα για είκοσι λεχώνες και είκοσι νεογέννητα, άρα σαράντα άτομα με αυξημένες ανάγκες περίθαλψης και φροντίδας. «Κορίτσια είμαι εδώ για όλες σας, ό,τι χρειαστείτε με φωνάζετε, αλλά να ξέρετε ότι είμαι μόνη, άρα όσο μπορείτε βοηθηθείτε μεταξύ σας», ήρθαν ντόμπρα τα λόγια μιας γυναίκας του μόχθου. Η οποία, λίγο αργότερα, έσπευσε στον ειδικό θάλαμο, να εξυπηρετεί μια ουρά από έξι ή επτά άπειρες μωρομάνες, δείχνοντας πώς να πλύνουν και να αλλάξουν τα μωρά.

Μια σκληρά εργαζόμενη, όπως όλες εκεί μέσα, που σε άσχετη φάση μας εκμυστηρεύτηκε ότι χρεώθηκε από τη διοίκηση με πενήντα ευρώ πρόστιμο. Το αμάρτημά της; Αμέλησε να βγάλει εκτός πτέρυγας συνοδούς όταν έληξε το πρωινό επισκεπτήριο. Οι οποίοι συνοδοί, βλέποντας την ένδεια προσωπικού, επέμειναν να κάτσουν για να συντροφεύσουν στον πόνο, να βοηθήσουν στην ανάγκη τις γυναίκες τους. Αλλά, βλέπετε, ο κανονισμός, όλοι οι κανονισμοί που το σύστημα διαμόρφωσε, προβλέπουν πρόστιμα και κυτία παραπόνων για τους εργαζόμενους και όχι για το ίδιο και τα δεινά που μας επιφυλάσσει. Ωστόσο εκλογές έρχονται μπροστά, ένα πρόστιμο το 'χουμε κι εμείς στην τσέπη, κατάδικό μας. Ας τους το ρίξουμε.