Φθινοπωρινή σύναξη. Καπνίζουμε, πίνουμε, σιγομιλάμε. Κάποιοι ξεφυλλίζουν τις εφημερίδες. Ολα ανόρεχτα. Ούτε να πειραχτούμε μπορούμε. Ενα αίσθημα ενοχής μας πνίγει. Προέκυψε με την προκήρυξη των εκλογών.

Σιωπή. Ο καθένας μας και η σκέψη του. Το συμπέρασμα ίδιο. Οπως και να το λογαριάσουμε το πράγμα, χαμένοι εμείς. Γιατί βγαίνουμε πάντα χαμένοι εμείς; ρώτησε ένας από εμάς. Βαρέθηκα το θολό λόγο.

Η πολιτική, συνέχισε ο Κομμουνιστής του χωριού μας, σπάζοντας τη σιωπή που επικράτησε, δεν είναι ουδέτερη. Είναι ταξική. Αλλη τάξη εμείς, άλλη ο έμπορος των προϊόντων μας. Αλλο ναυτεργάτης, άλλο εφοπλιστής. Αλλο βιομήχανος, τραπεζίτης και άλλο εργάτης, υπάλληλος. Δεν υπάρχει, επομένως, συμφέρον του τόπου, της Ελλάδας, εθνική οικονομία, κοινωνικοί εταίροι κι άλλα τέτοια, που λένε. Υπάρχει πολιτική που εξυπηρετεί τους μεν και ζημιώνει όλους εμάς. Είναι τραγικό να ψηφίζει ο ναυτεργάτης ό,τι ο εφοπλιστής. Ο εργάτης, ο υπάλληλος ό,τι ο βιομήχανος, ο τραπεζίτης. Ο αγρότης ό,τι οι εκμεταλλευτές του. Είναι απλά τα πράγματα.

Τι κάνουμε στις εκλογές; ρώτησε ένας από εμάς, για όλους. Θα ξαναβγάλουμε τα μάτια μας; Τα φρύδια του ήταν σμιχτά. Το είδαμε καθαρά. Κι αυτό μας σοβάρεψε ακόμα περισσότερο. Δεν πρέπει να τα ξαναβγάλουμε.