Μια ταινία πέντε αστέρων, ο Αμερικανός κριτικός Ντάνιελ Κάσμαν το χαρακτήρισε «από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά έργα των καιρών μας», γυρισμένο όχι στο Λίβερπουλ, λιμάνι της Αγγλίας, αλλά σ' ένα καταχιονισμένο λιμάνι της Γης του Πυρός στην Παταγωνία από την πλευρά της Αργεντινής, που το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η σιωπή.

Στο σπίτι, η μάνα του ναυτικού, στο κρεβάτι με άνοια δεν αναγνωρίζει τίποτε, δε μιλάει, και τα λίγα λόγια που προφέρει είναι ασυνάρτητα, και όσοι δεν έχουν χάσει ακόμα το μυαλό τους, έχουν χάσει την ικανότητα της γλωσσικής επικοινωνίας ή άλλης, δεν ξαφνιάζονται με την εμφάνισή του, που δεν προσκομίζει τίποτε εκτός από τον εαυτό του.

Είναι μια ταινία που ταυτίζονται το άδειο με το γεμάτο, γιατί αυτό το κενό, που σε καθηλώνει στην καρέκλα σου μέσα στη σκοτεινή αίθουσα του κινηματογράφου, κραυγάζει χωρίς ήχο για τα πράγματα που μας διαφεύγουν.

Η άφιξη του ναυτικού δε σημαίνει τίποτε για το γενέθλιο τόπο του, δεν αλλάζει τίποτα.

Αφήνει μόνο στα χέρια της αδελφής του, στην ταινία δεν προφέρει περισσότερες από δέκα λέξεις, μια μικρή μεταλλική αλυσίδα, στο μήκος ενός βραχιολιού, που περιστρέφει στα χέρια της, με κεφαλαία γράμματα, LIVERPOOL. Προσπαθώ να καταλάβω.