Οι «αμαρτωλοί» των κοντέινερς | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Οι «αμαρτωλοί» των κοντέινερς

Μην αναζητάτε την κόλαση σε υπερφυσικούς τόπους. Μην την αναζητάτε στα μυθολογικά τάρταρα των προγόνων μας, ούτε στην επουράνια επικράτεια του σατανά, όπου την τοποθετεί η χριστιανική διδασκαλία. Επισκεφτείτε έναν οικισμό λυομένων, που στεγάζει σεισμοπαθείς και θ' αντικρίσετε την κόλαση αμέσως.

Σ' αυτούς τους οικισμούς με τα τσίγκινα σαρδελοκούτια των 20 τετραγωνικών μέτρων οι άνθρωποι υποφέρουν τα πάνδεινα. Λες και διέπραξαν κάποιο φοβερό αμάρτημα και οδηγήθηκαν για να τιμωρηθούν σε μια «γέεννα του πυρός». Χίλια δυο τα προβλήματα και τα βάσανα των άτυχων σεισμοπαθών, που κατέληξαν στα «κοντέινερς», αλλά εκείνο που δεν υποφέρεται με τίποτε είναι η τρομακτική ζέστη. Εδώ και ένα μήνα περίπου που η θερμοκρασία άρχισε να ανεβαίνει, οι λαμαρίνες των λυομένων άρχισαν να βγάζουν φωτιές και να κόβουν την ανάσα των ανθρώπων. Μάταια ανοίγουν οι πόρτες και τα παραθυράκια των 30 εκατοστών, για να δημιουργηθεί κάποιο ρεύμα. Η θερμοκρασία των 50 και πλέον βαθμών που αναπτύσσεται εκεί μέσα δεν αντιμετωπίζεται έτσι. Μάταια γυρίζουν και κάποιοι ανεμιστήρες στο φουλ. Το μόνο που κάνουν οι φτερωτές είναι να στροβιλίζουν τον καυτό αέρα και να φουντώνουν την οργή των ανθρώπων για τους κυβερνώντες, που τους έμπασαν στους οικίσκους - καμίνια και τους άφησαν να ψήνονται εκεί.

- Θα σκάσουμε σαν τα ποντίκια εδώ μέσα! Οιμώζουν οι άτυχοι σεισμοπαθείς. Και ο ιδρώτας τους από την αφόρητη ζέστη γίνεται ποτάμι σωστό, όταν σκέφτονται με αγωνία πως ούτε του χρόνου, ούτε του παραχρόνου θα έχουν φύγει από τα λυόμενα. Η κόλασή τους θα κρατήσει, δυστυχώς, πολύ καιρό...

* * *

Πλαντάζουν τα σώματα απ' τη ζέστη, πλαντάζει η ψυχή απ' την αγωνία. Δέκα μήνες πέρασαν ήδη από τους σεισμούς και οι κυβερνητικές υποσχέσεις, για καινούρια σπίτια, μοιάζουν πλέον όνειρο. Τότε, μπροστά στις κάμερες, οι υπουργοί έλεγαν ότι η αποκατάσταση θα είναι ταχύτατη. Λόγια του αέρα, λόγια ψεύτικα. Ποια αποκατάσταση; Εδώ δεν έχουν γκρεμιστεί ακόμη τα ετοιμόρροπα. Και για δάνεια ούτε κουβέντα. Αλλά κι αν αρχίσει κάποτε η δανειοδότηση, πού θα φτάσουν αυτά που θα σου δώσουν για να στήσεις σπίτι. Γιαπί θα μένει το νεοανεγειρόμενο και μόνιμη κατοικία θα είναι το τσίγκινο λυόμενο για πολλούς. Το ξέρει καλά αυτό ο βιοπαλαιστής με τα τρία ανήλικα, μα το κρύβει επιμελώς από τους μπόμπιρες, που όλο τον ρωτούν πότε θα ξαναχτίσουν το ραγισμένο σπίτι τους. «Υπομονή παιδιά, λέει. Του χρόνου θα 'μαστε στο καινούριο». Κι έπειτα τα διώχνει, να πάνε να παίξουν, για να μη δουν το βουρκωμένο βλέμμα του. Το ξέρει κι ο κυρ - Βασίλης ο συνταξιούχος πως σπίτι δε θα ξαναδεί. Ηταν να μην του χαλάσει ο σεισμός το παλιό προσφυγικό στη Νέα Ιωνία. Τώρα η παράγκα θα τον φάει. Με το ξεπάγιασμα το χειμώνα και το ιδροκόπημα το καλοκαίρι. «Αντε, κυρά - Μαρίνα, λέει στη γυναίκα του. Βάλε κάνα δυο γλάστρες με γεράνια εδώ στην πόρτα να θυμόμαστε την αυλίτσα που είχαμε...».

* * *

Μην αναζητάτε την κόλαση σε υπερφυσικούς τόπους. Αναζητήστε την εκεί στους οικισμούς των λυομένων, όπου σώματα και ψυχές διαλύονται απ' τη ζέστη και την απελπισία. Εκεί όπου οι «κολασμένοι» του συστήματος πληρώνουν για το αμάρτημά τους ότι δεν έχουν δικά τους χρήματα να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους. Γιατί, αν περιμένουν από το... τσίγκινο κράτος να τους βοηθήσει «ζήτω, που καήκανε»!

Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ