Οι θριαμβευτές της κάλπης επιχειρούν να επιβάλουν τη «σιωπή των αμνών» σε όσους αμφισβητούν οτι η πολιτική τους είναι φιλολαϊκή. Να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες, που θα αποτρέψουν, ή, εν πάση περιπτώσει, θα περιορίσουν, στο ελάχιστο, την εκδήλωση σοβαρών και αποτελεσματικών λαϊκών αντιστάσεων στην επικείμενη «επιχείρηση σφαγιασμού» των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που σχεδιάζουν και οργανώνουν, από κοινού, τα επιτελεία της νέας κυβέρνησης και της ΕΕ. Με αρχιμάστορες τα μεγάλα αφεντικά των ΜΜΕ και «λασπάδες» τα, εκ διαλογής, τσιράκια τους, χτίζουν γύρω τους πελώρια τείχη, πάνω στα οποία θα σταματά κάθε απόπειρα πολιτικής κριτικής, θα αποδυναμώνεται η όποια εκδήλωση λαϊκής αμφισβήτησης, θα συντρίβεται οιαδήποτε προσπάθεια αγωνιστικής εναντίωσης. Εν πρώτοις, θέλουν να «πνίξουν» τις λιγοστές φωνές που αμφισβήτησαν, εξαρχής, το «λαϊκώς ωφέλιμον» της «περίλαμπρης εκλογικής νίκης» του «νέου ΠΑΣΟΚ». Κι αυτές είναι οι φωνές των απλών ανθρώπων του μόχθου που συνθλίβονται στις συμπληγάδες της αντιλαϊκής πολιτικής,των ριζοσπαστικών δυνάμεων στο λαϊκό κίνημα και των κομμουνιστών, διά τούτο και η άμεση, σφοδρή κυβερνητική επίθεση εναντίον του ΚΚΕ και ταξικών συνδικάτων.

Λένε οι νέοι κυβερνώντες: «Ο λαός μάς ψήφισε για να κυβερνήσουμε όπως θέλουμε». Οχι, κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης. Η κάλπη δεν είναι «Κιβωτός Δικαίωσης», ούτε «Κολυμβήθρα Εξιλέωσης». Κανένα ψηφοδέλτιο δεν μπορεί να εκλαμβάνεται, από οποιαδήποτε κυβερνητική εξουσία, ως «λευκή επιταγή», ή σαν «εν λευκώ εξουσιοδότηση». Καμία ψήφος δεν έχει την έννοια της εκ των προτέρων αποδοχής και της εσαεί συμφωνίας επί των κυβερνητικών αναφορών, ενεργειών και πεπραγμένων. Οι κομμουνιστές θα φροντίσουμε στο απυρόβλητο της κριτικής να μην μείνετε, άνευ ελέγχου να μην αφεθείτε, να είστε υπό διαρκή παρατήρηση και σε συνεχή αμφισβήτηση. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να κατεβάσουμε τη «μάσκα» από το πρόσωπό σας.

Είναι δύσκολοι οι καιροί κι ακόμα πιο δύσκολοι οι δρόμοι. Το ξέρουμε. Πολλοί οι οδοιπόροι, χωρίς πυξίδα, στο σκοτεινό σοκάκι της απαισιοδοξίας. Ο ορίζοντας έφτασε δυο πιθαμές απ' τα μάτια, το παρόν θολό, το μέλλον κρυμμένο. Αμπάρες αφύλακτης φυλακής κλειδώνουν μακριά την ελευθερία. Αθώοι και ένοχοι στο ίδιο κελί. Ζούγκλα. Ο ένας κατά του άλλου. Τραγωδίες απανωτές, προδοσίες επαναλαμβανόμενες. Κοινωνία πανάσχημη, που κορδακίζεται την όμορφη, φορώντας αρώματα φτηνά, καταναλώνει «πολιτιστικά» περιττώματα και βρωμάει αφόρητα. Από πού να φυλαχτείς, τι να πρωτοαλλάξεις; Λείπει το φαΐ, πιο πολύ πονάει που απομακρύνεται η ελπίδα. Σε στενοχωρούν οι αδιάφοροι, σε πληγώνει που γονατίζουν κι οι δυνατοί, που ξεπουλιούνται κι οι ακριβοί, που μας προδίνουν και οι έμπιστοι.

Τα τείχη που όρθωσαν μπροστά μας μπορούμε να τα γκρεμίσουμε. Αρκεί να γίνουμε καλύτεροι και να συγκεντρωθούμε περισσότεροι. Υπάρχουν εμπόδια, όχι αδιέξοδα. Το ξέφωτο είναι απέναντι. Πάμε να το κατακτήσουμε. Κι όσοι έχασαν την πυξίδα, μπορούν, αν θέλουν, να την ξαναβρούν κοιτώντας τον ήλιο και να συνεχίσουν την πορεία. Αν μπερδευτούν, ας ακολουθήσουν τον ντορό των πεθαμένων που πέρασαν κι άφησαν ανεξίτηλα τα χνάρια τους. Κι αν δειλιάσουν στις δυσκολίες, ας συμπορευτούν με τους «αμετανόητους» που δε σταμάτησαν να προχωρούν στην ομίχλη και στον κουρνιαχτό. Αν έχουν αμφιβολία για την τελική έκβαση, ας πειστούν απ' τους «αγέννητους» που βιάζονται να βγουν στον κόσμο μας, για να τον αλλάξουν...