Δυο νεαροί Πακιστανοί μετανάστες βρέθηκαν απανθρακωμένοι στο φτωχικό κατάλυμά τους, σε χώρο εγκαταλειμμένου εργοστασίου, στην Κρήτη. Ο θάνατος τούς βρήκε νύχτα, στον ύπνο. Η φωτιά, που τους έκαψε ζωντανούς, φαίνεται να προήλθε από λάμπα πετρελαίου που χρησιμοποιούσαν για φωτισμό. Ο θάνατός τους θα περάσει απαρατήρητος, όπως και η μικρή και άχαρη ζωή τους.

Οι δύο νεαροί Πακιστανοί έφυγαν από την πατρίδα τους διωκόμενοι από τη φτώχεια, κυνηγημένοι από την αδικία, απειλούμενοι από τον πόλεμο. Το ταξίδι τους στο άγνωστο, με βάρκα την ελπίδα. Πλοηγός της φαντασίας τους, η καρδιά. Προορισμός τους, η Γη τ' Ονείρου. Στο δρόμο, Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες. «Τύχη καλή» τούς βγάζει στη χώρα του Ξένιου Διός. Αλλά, αντί φιλοξενίας, η έχθρα. Η ελπίδα χάνεται στα τάρταρα της απογοήτευσης. Το όνειρο γίνεται εφιάλτης. Ζητούν οποιαδήποτε δουλειά, δε βρίσκουν πουθενά. Κι η πείνα τούς σπρώχνει να καταντήσουν ζήτουλες ελεημοσύνης, καθαρίζοντας τζάμια αυτοκινήτων στα φανάρια των δρόμων. Το τέλος της θλιβερής ιστορίας γράφεται από την τρεμάμενη φλόγα της λάμπας πετρελαίου που βάζει φωτιά στο φτωχικό κατάλυμα. Η αναζήτηση καλύτερης ζωής τούς οδήγησε στο χειρότερο θάνατο.

Στην Ελλάδα, την «κοιτίδα του ανθρώπινου πολιτισμού», όπως και στην Ευρώπη, την «θεραπαινίδα της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού», οι φτωχοί μετανάστες δεν είναι παρά τα υποζύγια που προορίζονται να πάρουν τη θέση των δούλων του 19ου αιώνα. Αυτοί που κάποτε ήταν ευπρόσδεκτοι και θεωρήθηκαν «ευλογία» για την ευρωπαϊκή οικονομία, καθώς συνέβαλαν καθοριστικά στο μεταπολεμικό «οικονομικό θαύμα» της καπιταλιστικής Ευρώπης, είναι τώρα ανεπιθύμητοι. Βεβαίως, όσοι χρειάζονται στους καπιταλιστές παραμένουν, αλλά είναι εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα και πολίτες «δεύτερης κατηγορίας». Οι υπόλοιποι θεωρούνται «άχρηστοι κι επικίνδυνοι» και είτε στέλνονται πίσω, είτε αφήνονται να πεθαίνουν «σαν τα σκυλιά στο αμπέλι».

Η Ευρώπη του κεφαλαίου μιλάει για «μεταναστευτικό κίνδυνο» κι έχει δίκιο από τη μεριά της. Πράγματι, οι φτωχοί μετανάστες που φτάνουν κατά κύματα στη γηραιά ήπειρο αποτελούν, εν δυνάμει, κίνδυνο για την καπιταλιστική εξουσία, γι' αυτό και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις παίρνουν τόσο σκληρά και απάνθρωπα μέτρα εναντίον τους. Αλλά, όταν για τους καπιταλιστές οι μετανάστες είναι εχθροί, για τους εργαζόμενους είναι φίλοι και συναγωνιστές. Κι αυτό κανένας Ελληνας εργάτης δεν πρέπει να το ξεχνάει, παρασυρόμενος από την ξενοφοβία που καλλιεργούν οι κυβερνήσεις, για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου...