Ο τραγουδιστής των U2, Μπόνο, έχει ένα σθένος όταν υπερασπίζεται τον καπιταλισμό, που ώρες - ώρες προκαλεί την απορία μας, αλλά και την αμηχανία των «φαν» του συγκροτήματος. Στις 3 Γενάρη δημοσίευσε στους New York Times, μια λίστα με «δέκα ιδέες που μπορούν να κάνουν την επόμενη δεκαετία πιο ενδιαφέρουσα, υγιή ή πολιτισμένη». «Είμαι πεπεισμένος προσωπικά για τη δυναμική τους να αλλάξουν τον κόσμο», είπε. Η αλήθεια είναι ότι ο Μπόνο - όπως και άλλοι καλλιτέχνες - είναι πολύ πρόθυμος να «βάλει πλάτη»: «Φιλάνθρωπος», «οικολόγος», υπέρ της πράσινης επιχειρηματικότητας, που αποτελεί το νέο μεγάλο πεδίο για τη δραστηριότητα των μονοπωλίων, καλλιτέχνης που εμπνεύστηκε από τον αγώνα του ιρλανδικού λαού και μερικά χρόνια μετά «γιόρτασε» μαζί με τους ιμπεριαλιστές του κόσμου τα 20 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Εχει πολλά «γαλόνια».

Ανάμεσα σε άλλα, προτείνει την ήδη αποτυχημένη για το περιβάλλον αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει». Επιτυχημένη, όμως για τους καπιταλιστές, αλλά ο Μπόνο το βλέπει σαν μια συναλλαγή ανάμεσα σε λαούς! «Ο μέσος κάτοικος της Αιθιοπίας μπορεί να πουλήσει τα δικαιώματά του στον μέσο Αμερικανό και να χρησιμοποιήσει τα έσοδα κατά των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής ή την εκπαίδευση των παιδιών του». Σύμφωνα με την εμπειρία του Μπόνο, τα έσοδα από τη συναλλαγή αυτή αξιοποιούνται προς όφελος των λαών και του περιβάλλοντος... Το χειρότερο είναι ότι προτρέπει τους λαούς: «Εχετε εμπιστοσύνη στον καπιταλισμό, θα βρούμε έναν τρόπο να οργανώσουμε το καθεστώς των συναλλαγών»! Στο πλευρό των αυτοκινητοβιομηχανιών, προτείνει να μπουν στο παιχνίδι μεγάλοι βιομηχανικοί ντιζάινερ για την «επιστροφή του αυτοκινήτου ως αντικειμένου του πόθου».

Κι αφού ο Μπόνο είναι τόσο γνωστός και «πρόθυμος» (πάνω απ' όλα) καλλιτέχνης, πώς να μην εκφραστούν από το στόμα του απόψεις για την ύλη (!). Επικαλούμενος τον αυστριακό φυσικό Αντον Ζέιλινγκερ και «τις μεταφυσικές προεκτάσεις της έρευνάς του» δηλώνει ο ροκ σταρ: «Οταν έχουμε να κάνουμε με τη γέννηση του σύμπαντος, η πληροφορία έχει μεγαλύτερη σημασία από την ίδια την ύλη». Στην 7η πρότασή του, κυριολεκτικά παίζει με τον πόνο μας. Ισχυρίζεται ότι έχει αντιστραφεί η πυραμίδα της εξουσίας, πως «όλο και περισσότερο οι μάζες βρίσκονται στην κορυφή μέσω των κινητών τηλεφώνων (!), του Διαδικτύου, της κοινωνίας των πολιτών και της δημοκρατίας που οι συγκεκριμένες τεχνολογίες προωθούν».

Δεν υπάρχει εμμονή της στήλης απέναντι στο συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Απλά δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε την ανάγκη να αναδεικνύονται από την εργατική τάξη λαϊκοί προοδευτικοί δημιουργοί, που θα αντιλαμβάνονται την ιστορική εξέλιξη, θα εμπνέονται από τα ιδανικά του αγώνα, θα τα υπερασπίζονται ανοιχτά και δε θα ανοίγουν το στόμα τους για να αναπαράγουν σαπίλα, συντηρητισμό, αγωνία να διασώσουν ένα σύστημα βαρβαρότητας.