Γυναίκες του αγώνα | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

Γυναίκες του αγώνα

Με σεμνότητα, θαυμασμό και ταπεινότητα. Ενα κόκκινο γαρούφαλο στο πέτο, μια κονκάρδα με το σφυροδρέπανο κι ένα χειροφίλημα ευγνωμοσύνης στο σεβασμό και στην τιμή που τους αξίζει. Προσκυνώ τη χάρη σου Λαέ, προσκυνώ το χώμα, το αίμα και την οδύνη της μεγάλης γένεσης. Τη θυσία και την προσφορά... προσκυνώ το μεγαλείο τους. Στην άσβεστη μνήμη των κομμουνιστριών γυναικών που στάθηκαν επάξια στην κορυφή της πυραμίδας, σαν πρωτοπορία στο παγκόσμιο Κομμουνιστικό Κίνημα.

Ρόζα Λούξεμπουργκ, Ντολόρες Ιμπαρούρι (Πασιονάρα), Κλάρα Τσέτκιν, η Κρούπσκαγια κι άλλες και πάρα πολλές άλλες, μιλιούνια αμέτρητα.

Στη μνήμη και τη θυσία των απεργών - εργατριών στις κλωστοϋφαντουργίες και τα ραφτάδικα του Σικάγου και της Νέας Υόρκης για το ευλογημένο 10ωρο στις 8 του Μάρτη 1857. Στον απολογισμό της πολύχρονης πάλης για την ισοτιμία, την κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη.

Στη Γυναίκα του Αγώνα και της Θυσίας, δακτυλοδεικτούμενη με περίσσια περηφάνια σε ολόκληρο τον πλανήτη. Στο γυναικείο κίνημα της χειραφέτησης και της πρωτοπορίας. Στη φωνή της Υπαρξης και της Αλήθειας, υποκλινόμαστε και τιμάμε..!

Ιδιαίτερη, όμως, μνεία πρέπει να κάνουμε και στις ηρωίδες γυναίκες του τόπου μας. Τις αγωνίστριες και μαχήτριες κάθε όμορφου ιδανικού. Φυλακισμένες γυναίκες στου «Αβέρωφ». Γιαγιάδες, μάνες κι αδελφές, σύζυγοι και αρραβωνιαστικές, νοικοκυρές, εργάτριες, αγρότισσες, δασκάλες, άπραγα κοριτσόπουλα, με το χωνί της ΕΠΟΝ, τις άγριες νύχτες της κατοχής, του τρόμου και της πείνας, με το πινέλο και την κόκκινη μπογιά βάφανε στους τοίχους για το προμήνυμα της Λευτεριάς.

Ολες στις επάλξεις και τα μετερίζια του αγώνα για Ειρήνη, Δημοκρατία, Ανεξαρτησία, Λευτεριά.

Ισως το πένθιμο εμβατήριο που θα ακουστεί να 'ναι η αρχή του θρήνου, το δάκρυ και η στάση προσοχής με υψωμένη τη γροθιά. Κι η συνέχεια στη μνήμη τους και το παράδειγμά τους.

Για ποιες χτυπάει η καμπάνα; Ισως, σήμερα χτυπά για σένα σεβαστή μας συντρόφισσα. Ισως αναταράξουμε τα κελιά της εξόντωσης και των στρατοπέδων και πεταχτούν πανέμορφες στεφανωμένες σκιές θριάμβου και δικαίωσης. Για όσες θυμάμαι κι όσες με παίρνει το χαρτί.

Ηλέκτρα Αποστόλου, Ελλη Αλεξίου, Μέλπω Αξιώτη, Ρόζα Ιμβριώτη, Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, Ναταλία Αποστολοπούλου, Πέπη Δαράκη, Αλέκα Παΐζη, Βάσω Κατράκη, Αθηνά Μπανάκου, Κατερίνα Σισμάνη, Μάριον Σαράφη, Ρούλα Κουκούλου, Χρύσ. Γκόγκογλου, Φρόσω Κοτορού, Μαρία Ράπτη, Ανθούλα Κακουλίδου...

Κι όσες χάθηκαν στα πεδία της μάχης: Ευαγγελία Κουσάντσα, Διαμάντω Παναγ. Σταθοπούλου, Μαρ. Ρέππα, Γ. Πολυγένους, Ιωάννα Βασιλακοπούλου, γιαγιά Βαΐτσα... και τόσες, τόσες άλλες αμέτρητες τον αριθμό, επώνυμες κι ανώνυμες. Με δυο μόνο λέξεις: Τιμή και Δόξα, Αθάνατες...!!!

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ