Πάντα καλόβουλος, καλοπροαίρετος και καλόπιστος, ο Θανασάκης. Πρόθυμος να πιστέψει και να εμπιστευτεί τον καθένα κι έτοιμος να δικαιολογήσει και να συγχωρέσει τους πάντες. Τις προάλλες, βλέποντας στην τηλεόραση την Τζούλια να εξηγεί «τα καθέκαστα», είπε: «Κρίμα το κορίτσι, άβγαλτο ήταν και το έμπλεξαν χωρίς να το καταλάβει». Συγχώρεση έδωσε ακόμα και στα παιδιά από τη Σπάρτη που έβαλαν φωτιά στο χαμόσπιτο των μεταναστών και παραλίγο να κάψουν ζωντανούς καμιά δεκαριά. «Παιδιά είναι, έκαναν ένα λάθος, δε θα τα κρεμάσουμε...». Οσους, αυτές τις μέρες, φωνάζουν, διαμαρτύρονται, βγαίνουν στους δρόμους, αντιδρώντας στα σκληρά μέτρα που πήρε η κυβέρνηση, τους συμβουλεύει να ηρεμήσουν, να πιστεύουν και να εμπιστεύονται τον πρωθυπουργό. «Ο Γιώργος παλεύει για τη σωτηρία της πατρίδας», λέει, «και τα μέτρα της κυβέρνησης τα στηρίζει η ΕΕ, αλλά και ο Σαμαράς και ο Καρατζαφέρης. Διαφωνεί, βεβαίως, η Παπαρήγα...».

Τον πίστεψε, ο Θανασάκης, τον Γ. Παπανδρέου όταν, προεκλογικά, έλεγε «λεφτά υπάρχουν και η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα τα αξιοποιήσει, με πρόγραμμα, σύνεση και διαφάνεια, υπέρ των φτωχών και των αδυνάτων». Τον πιστεύει και τώρα που λέει «δεν υπάρχει σάλιο στα κρατικά ταμεία και πρέπει να πληρώσει ο λαός για να μη χρεοκοπήσει η χώρα». Σε όσους του επισημαίνουν πως είναι φανερό ότι κάπως, κάπου, κάποτε είπε ψέματα ο πρωθυπουργός, απαντά: «Ενας πρωθυπουργός και, μάλιστα, ένας Παπανδρέου λέει πάντα την αλήθεια στο λαό». Παραξενεύεται βλέποντας τους συνομιλητές του «να μειδιούν υπό του μύστακος» και να τον κοιτούν σαν να βλέπουν μπροστά τους ...ούφο.

Ανεργος, ο Θανασάκης. Δούλευε, πολλά χρόνια, σε μια ιδιωτική εταιρεία, η οποία είχε πολλούς εργαζόμενους, πολλά κέρδη και δε φαινόταν να υπάρχει κανένα πρόβλημα γι' αυτόν. Αλλωστε, ήταν εργάτης - υπόδειγμα. Ποτέ δεν τεμπέλιασε στη δουλειά, ποτέ δεν έφερε αντίρρηση στο αφεντικό, ποτέ δεν απέργησε. Και, ξαφνικά, μια μέρα, τον καλεί ο προσωπάρχης και του ανακοινώνει την απόλυσή του. «Γιατί εμένα», τον ρωτά γουρλώνοντας τα μάτια. «Δεν ξέρω, αλλά δεν είσαι ούτε ο πρώτος που απολύεται, ούτε θα είσαι ο τελευταίος που θα απολυθεί», του απαντά αυτός. Ενιωσε πολύ άσχημα, σαν να ήταν άχρηστο σκουπίδι που το πετούν στον κάδο. Προσβλήθηκε, στεναχωρήθηκε πολύ, αλλά δεν κράτησε κακία στο αφεντικό.

Τον φίλο του τον Δημήτρη, ο Θανασάκης τον εκτιμά πολύ. Βεβαίως, όταν τον ακούει να εκστομίζει εκείνα τα «κομμουνιστικά», δε συμφωνεί, αλλά δεν του το λέει για να μην τον πικάρει. Προχτές ο φίλος του ήταν πολύ επιθετικός μαζί του. «Καλά, γιατί δεν ήρθες στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ; Τι άλλο να σου κάνουν για να καταλάβεις και ν' αλλάξεις "ντορό" στη ζωή σου; Αφού σε έστυψαν σαν λεμόνι στη δουλειά, σε πέταξαν στην ανεργία κι εσύ λες "συχωρεμένο το αφεντικό". Σε κοροϊδεύει αισχρά η κυβέρνηση, σε φτύνει κατάμουτρα το κόμμα που ψήφισες κι εσύ αναφωνείς "μπράβο στον Παπανδρέου και ζήτω το ΠΑΣΟΚ". Είσαι μουρλός και θες δέσιμο, ή μου φαίνεται;». Κοίταξε με παράπονο τον μαινόμενο φίλο του και ψιθύρισε ντροπαλά και κατευναστικά: «Αμα σου περάσουν τα νεύρα, τα ξαναλέμε»...