ΟΣεπτέμβρης ήταν πάντοτε ο μήνας των μετακομίσεων. Οικογενειάρχες και εργένηδες φόρτωναν την οικοσκευή τους, τέτοια εποχή, σ' ένα φορτηγάκι ή τρίκυκλο και όδευαν στη νέα στέγη που είχαν νοικιάσει, είτε γιατί είχαν βαρεθεί την παλιά είτε γιατί είχαν φτιάξει μια στάλα τα οικονομικά τους και ήθελαν να ζήσουν, επιτέλους, σε ένα βολικότερο σπίτι. Μη φανταστείτε, βέβαια, ότι άλλαζαν το υπόγειο, το δωμάτιο στην αυλή ή τη στενή γκαρσονιέρα, όπου ζούσαν μέχρι τότε, με κανένα παλάτι. Πάλι σε κάποιο ταπεινό οίκημα κατέληγαν. Αλλά αυτό το καινούριο είχε τουλάχιστον άλλο ένα δωματιάκι για να βάλουν εκεί τα κρεβατάκια των παιδιών, ώστε να μην κοιμούνται πλέον στην ίδια κάμαρα με τους γονείς. Κι η κουζινούλα του νέου φτωχικού ήταν κι αυτή ένα μέτρο μεγαλύτερη και έβλεπε στο δρόμο και όχι στο φωταγωγό, όπως η προηγούμενη και δε σου έπνιγε την ψυχή. Θα μου πείτε, βέβαια, ότι σε ξένο σπίτι πήγαιναν πάλι και τι κάθονταν και το παίνευαν σα να ήταν δικό τους; Ε, κύριοι, έτσι είναι η φτωχολογιά. Το σύστημα τής έχει διδάξει για καλά ότι μόνο «νοικιασμένα» όνειρα μπορεί να έχει και όχι «ιδιόκτητα»!

ΟΣεπτέμβρης ήταν ο μήνας των μετακομίσεων κάποτε, αλλά όχι και τώρα. Παλιότερα δηλαδή τα ενοικιαστήρια ήταν πολλά και τα νοίκια κάπως υποφερτά για το βαλάντιο των μεροκαματιάρηδων. Και αφού υπήρχε προσφορά σπιτιών σε «λογικές» τιμές, οι ενοικιαστές αποφάσιζαν να μετακινηθούν. Τα τελευταία χρόνια όμως τα πράγματα άλλαξαν. Τα νοίκια πέταξαν κυριολεκτικά στα ύψη, ενώ η μονόπλευρη λιτότητα και η ανεργία άρχισαν να θερίζουν τους εργαζόμενους. Ετσι, όσοι ειδικά δεν είχαν ένα δικό τους κεραμίδι, βρέθηκαν σε δυσχερέστατη θέση. Πού να σκεφτούν τώρα για ένα επιπλέον δωμάτιο και άλλες τέτοιες «πολυτέλειες». Λούφαξαν, λοιπόν, οι φουκαράδες εκεί όπου βρέθηκαν και λένε και «ευχαριστώ» που μπορούν να πληρώνουν ακόμη το ισόγειο δυαράκι με την κουζινούλα που βλέπει στο φωταγωγό και μοιάζει σαν ποντικοφωλιά.

Ολοι αυτοί οι προλετάριοι, βέβαια, θα έπρεπε να υψώσουν τη γροθιά τους αντί να σκύβουν το κεφάλι και να δέχονται αδιαμαρτύρητα την υποβάθμιση της ζωής τους. Αλλά το σύστημα κατόρθωσε να τους απελπίσει τόσο, ώστε και τη μιζέρια μέσα στην οποία τους έχει βουτήξει να τη θεωρούν «τύχη αγαθή». Γι' αυτό ακριβώς και αισθάνονται ευχαριστημένοι σχεδόν που μένουν στις «ποντικότρυπες». Διότι υπάρχουν και τα χειρότερα, αφού όλο και πληθαίνουν αυτοί που αδυνατούν να πληρώσουν νοίκι έστω και για μια καμαρούλα και βγαίνουν κυριολεκτικά στο δρόμο. Γεμάτα, λέει, είναι τα παγκάκια των πάρκων και τα γιαπιά από άστεγους κάθε νύχτα. Και μήπως μόνον εδώ συμβαίνει αυτό το κακό; Χιλιάδες φτωχοί κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες του Σηκουάνα, στα πάρκα της Νέας Υόρκης και όπου αλλού έχει απλωθεί σα χολέρα η «παγκοσμιοποίηση» και η «νέα τάξη». Κι άντε να δώσεις μετά απάντηση στο δεκάχρονο Κωστάκη, που ακούει έκπληκτος γι' αυτό το χάλι και σε ρωτά: «Αν ανέβεις στην ταράτσα, μπαμπά και κοιτάξεις γύρω θα δεις σπίτια μέχρι τα βουνά επάνω. Πώς γίνεται λοιπόν κάποιοι να μην έχουν σπίτι και να κοιμούνται στο δρόμο»;