Η γιαγιά περιμένει το βασιλιά... | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Η γιαγιά περιμένει το βασιλιά...

Ηγιαγιά κοιτούσε στην οθόνη το πρόσωπό του. Μορφή αγαπημένη κι αξέχαστη. Με τις ρυτίδες, πρόσθετα αυλάκια της πίκρας δίπλα στα σημάδια του χρόνου. Το βλέμμα του, ντροπαλό. Σαν το βασιλόπουλο του παραμυθιού στα όνειρα της Σταχτοπούτας. Το ύφος του, θλιμμένο. Οπως ο απατημένος σύζυγος, σαν μάθει τελευταίος αυτό που ξέρουν όλοι. Το χαμόγελό του, πικρό. Σαν τον ευεργέτη που υπομένει στωικά την άδικη τιμωρία από τους ευεργεθέντες. Η φωνή του, παράπονο γλυκό. Οπως ο Καζαντζίδης στο τραγούδι για τον καημό της ξενιτιάς.

Κοιτάει στα μάτια τους σημερινούς ηγεμόνες και τους παρακαλεί: «Δώστε μου πίσω το σπίτι». Απευθύνεται στους Ελληνες και λέει: «Θέλω να ξαναβρεθώ κοντά σας». Υπενθυμίζει τα χαρακτηριστικά μιας φυλής που σέβεται τους προγόνους και τιμά τη μνήμη τους και υπόσχεται: «Το μόνο που ζητώ είναι το δικαίωμα να προσκυνώ τους τάφους των δικών μου».

Ηγιαγιά τον κοιτάζει απορημένη. Το θέαμα του μεγαλειότατου, που, σαν κοινός θνητός, εκλιπαρεί τη σημερινή εξουσία, τη στενοχωρεί και τη θλίβει. Δεν μπορεί να συγκρατηθεί. Κλαίει με λυγμούς. Καταριέται τ' άδικο. Προφητεύει το γυρισμό: «Μοίρα κακή τον πλήγωσε. Αγνώμονες τον αδίκησαν. Η πατρίδα του τον περιμένει. Ο λαός του τον ζητά. Πάλι με χρόνια με καιρούς...». Κι έρχονται οι μνήμες. Μιας εποχής τόσο κοντινής, που, όμως, της φαίνεται τόσο μακριά.

Θυμάται και εξιστορεί: «Ομορφα τα πρώτα χρόνια. Σαν άγγελος ήταν όταν γινόταν βασιλιάς. Με τα σιρίτια και το σπαθί του. Αστραφτε στο γάμο του με την Αννα - Μαρία. Πάνω στο αμάξι που 'σερναν περήφανα άτια, με τη γλυκιά βασίλισσα - μητέρα να χαμογελά ευτυχισμένη και το λαό να τους ραίνει με άνθη. Κι ύστερα όλοι χαρήκαμε για τη γέννηση της πριγκίπισσας και τον ερχομό του διαδόχου. Ηρθαν, όμως, χρόνια δύσκολα. Εχασε το παλάτι. Εφυγε από την πατρίδα. Πικρή η ξενιτιά κι ο νόστος πόθος. Οι φίλοι του τον εξαπάτησαν κι ο λαός του τον πρόδωσε. Οι νέοι άρχοντες, εκδικητικοί και άπληστοι. Μετά το στέμμα, χάνει και την περιουσία του. Κι είχε να μεγαλώσει πέντε παιδιά».

Ηγιαγιά οργίζεται. «Οι κομμουνιστές φταίνε», σκέφτεται. «Αυτοί ποτέ δεν τον εκτίμησαν και πάντα τον πολεμούσαν. Πρωτοστάτησαν τότε για να φύγει από την Ελλάδα και τώρα αντιδρούν στο γυρισμό του». Θυμάται και εξιστορεί: «Τα πάντα έκανε το Παλάτι, σε συνεργασία με τις εθνικές κυβερνήσεις, και τους ξένους φίλους μας για να γλιτώσει η Ελλάδα από τους κομμουνιστές. Η Φρειδερίκη συγκέντρωνε χιλιάδες παιδιά κομμουνιστοσυμμοριτών για να τα κλείσει σε εθνικά αναμορφωτήρια, ή να τα στείλει "πεσκέσι" στην Αμερική. Χιλιάδες κομμουνιστές κι άλλοι δημοκράτες κλείστηκαν στις φυλακές, στάλθηκαν στις εξορίες και εκτελέστηκαν. Ανθρωποι του Παλατιού και του παρακράτους σκότωσαν τον Λαμπράκη και χωροφύλακες χτυπούσαν αλύπητα τους κομμουνιστές και συνοδοιπόρους τους, που διαδήλωναν κατά του Παλατιού, ζητώντας από την Αλεξία να "πάρει θέση" για την προίκα της Σοφίας. Τη χούντα την όρκισε ο βασιλιάς για να εξολοθρέψει για πάντα τον κομμουνισμό και η μεταπολίτευση προσπάθησε πολύ με όπλο τον αντικομμουνισμό της».

Η γιαγιά είναι απελπισμένη. «Αδικος κόπος» - σκέφτεται - «δεν καταφέραμε να ξεμπερδέψουμε με δαύτους». Εξακολουθεί, όμως, να ελπίζει και να προσδοκά: «Η κυβέρνηση μάλλον θα δεχτεί την επιστροφή του βασιλιά - στην αρχή ως ιδιώτη και μετά βλέπουμε - την πιέζει και η ΝΔ γι' αυτό. Να δούμε μόνο πώς θ' αντιμετωπίσουμε τους κομμουνιστές...».

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ