Το «εθνικόν συμφέρον» έχει την αίγλη της λέξης εθνικόν που σημαίνει ιστορία, παράδοση, περηφάνια, αγώνες και θυσίες, οπότε μπορεί να δοθεί στη γενική κατανάλωση. Ανάλογα ο καθένας μπορεί να την ερμηνεύσει διαφορετικά. Το «εθνικόν συμφέρον» κάλλιστα θα μπορούσε να είναι το «ατομικόν συμφέρον» ή το «συμφέρον της τσέπης». Το «παραταξιακό συμφέρον», το «συντεχνιακό συμφέρον» και το «συμφέρον της πλουτοκρατίας και της άρχουσας τάξης». Οπως και το συμφέρον της εργατικής τάξης ανάλογα τη σκοπιά που το βλέπει κανείς.
Είναι μια έννοια που λέγεται τσάμπα και δεν κοστίζει απολύτως τίποτα. Είναι κάτι από τις πολλές φράσεις που έχασε (ή αλλοιώθηκε) η πραγματική της αξία. Παραχαράχτηκε και διαστρεβλώθηκε. Είναι βολική και ταιριάζει στους βολικούς και στους βολεμένους κομπιναδόρους και παραπλανητική για τους αβόλευτους και τους φτωχούς.
Κάλλιστα το «εθνικόν συμφέρον» μπορεί να τσουβαλιαστεί σ' ένα τσουβάλι, σαν τον κλήδονα που βγάζει το ριζικό του καθενός.
Σε μικρό χρονικό διάστημα παρουσίασαν προβλήματα στη μέση... κι ύστερα; Νέα παιδιά... μια χαρά παλικάρια που μαράζωσαν και σβήσαν από την καταραμένη αρρώστια. Και ποια η διαφορά της μάνας - σ' αυτόν τον κόσμο τους - που χάνει το παιδί της από τα ναρκωτικά, από αυτήν (τη μάνα) που το χάνει από το σαράκι του καρκίνου;
Το πρώτο πάει σαν το σκυλί στ' αμπέλι. Το δεύτερο κηδεύεται με τυμπανοκρουσίες σαν ήρωας, που έπεσε για την πατρίδα με μια γαλανόλευκη σημαία στο άσπρο φέρετρο. Ετσι μετριέται ο θάνατος στις μέρες μας. Στον τρόπο ταφής. Δεν υπάρχει καμιά διαφορά για τις χαροκαμένες μάνες. Εχασαν και οι δυο τα βλαστάρια τους. Είναι (μαζί με τα παιδιά) τα θύματα του σκληρού κι αδυσώπητου κτήνους που λέγεται ιμπεριαλισμός.
Είτε αυτό συμβαίνει στις πεδιάδες του Κοσσόβου και που οι αέρινες μάζες μετακινούνται και προς την Ελλάδα, είτε αυτό συμβαίνει στο παρκάκι της γειτονιάς. Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί είναι οι ίδιοι, οι ίδιοι που κρύβονται πίσω από τη μαγεία της φράσης «εθνικόν συμφέρον».