Αποκρουστικέ και απεχθέστατε εκπρόσωπε της Εταιρίας Δολοφόνων, που φέρει την επωνυμία ΝΑΤΟ. Δε θα άξιζε τον κόπο ούτε να σε φτύνει κανείς, για τα όσα βρομερά και ανόσια εκστόμισες σε βάρος των λαών της Γιουγκοσλαβίας, προσβάλλοντας ακόμα και τη μνήμη των χιλιάδων αθώων θυμάτων της θηριωδίας σας και των συνεπειών που προκάλεσαν οι «έξυπνες» βόμβες του απεμπλουτισμένου ουρανίου, στο Κόσσοβο και όχι μόνο. Αν αναφέρομαι στις κυνικές και θρασύτατες δηλώσεις σου, το κάνω μόνο για να πληροφορηθεί όλος ο κόσμος, σχετικά με τη «φιλοσοφία» της ΝΑΤΟικής συμμορίας και το περιεχόμενο του «νέου δόγματός» της.

Αλλά, «κύριε» Λέιτι, θα σου κάνω και εγώ μια ερώτηση, και θα συνιστούσα, σ' εσένα και σε όλα τα σιχαμερά ανθρωποειδή της παρέας που εκπροσωπείς, να την προσέξετε και να τη λάβετε σοβαρά υπόψη: Αν τα «έξυπνα» όπλα σας είναι φτιαγμένα για να σκοτώνουν ανθρώπους, οι αγχόνες γιατί φτιάχτηκαν και για ποιους προορίζονται; Να σας το πω εγώ, ένας απλός πολίτης αυτού του πλανήτη, που τον βάλατε στο στόχαστρό σας και προσπαθείτε να τον αφανίσετε. Προορίζονται για τους λαιμούς κάποιων κακούργων, ειδεχθών εγκληματιών πολέμου. Και εσείς, όλοι οι διεστραμμένοι εγκέφαλοι του ΝΑΤΟικού «Συνδικάτου», είστε οι πρώτοι και μεγαλύτεροι εγκληματίες, «άξιοι» της αγχόνης. Και μη νομίσετε - μέσα στην απύθμενη αλαζονεία του «πανίσχυρου» δόγματός σας - ότι θα αποφύγετε την τιμωρία. Κάποια μέρα (που εύχομαι να μην είναι και πολύ μακριά) θα στηθεί και για εσάς η αγχόνη μιας νέας Νυρεμβέργης. Και τότε, «γονατιστοί και τρεμοπόδαροι/ μπροστά στον γίγαντα λαό θα οδηγηθείτε/ να δώσετε των πράξεών σας λόγο/ και να λάβετε/ την τιμωρία που σας πρέπει».

Εγώ, ένας αδύναμος εβδομηνταπεντάρης γέρος, τα ψωμιά μου, τα βιολογικά, τα έχω φάει, και λίγη κλωστή απομένει ακόμα στο κουβάρι μου. Αλλά, θα ήθελα πολύ να ζήσω, για να ιδώ από κοντά το οικτρό σας τέλος. Γιατί θα έρθει, και μην έχετε γι' αυτό καμιά αμφιβολία. Θέλω να ζήσω εκείνη «της Ανάστασης τη μέρα τη μεγάλη», για να ιδώ τα βδελυρά σας μάτια, να τα κυκλώνει σαν αράχνη χιλιοπόδαρη ο τρόμος του θανάτου. Πάνω από της κρίσης τη ζυγαριά, θα ήθελα «να είμαι εγώ ο Αρχάγγελος ο εκδικητής/ που θα σταθώ να δώσω δικαιοσύνη. Να πέσω απάνω στ' άνομα κεφάλια σας σαν αστραπόβολο/ και να τα κάψω. Να σας ριχτώ, σαν λύκαινα, σαν τίγρη αστραποδόντα/ που της αρπάξαν τα μικρά/ και να σας κομματιάσω. Σαν άγρια πικροθάλασσα/ τα ελεεινά σαρκία σας ν' αρπάξω/ να τα χτυπάω αλύπητα στα κοφτερά τα βράχια/ και να τα θάψω ύστερα/ βαθιά σε τετρασκότεινες σπηλιές/ να μην τα ξαναϊδεί ανθρώπου μάτι».