Πρόβλημα, άλλοτε η ηλικία, άλλοτε η ειδικότητα. Το ίδιο και για τους άλλους του καφενείου στο Πέραμα. Εργάτες ειδικευμένοι - ανειδίκευτοι είχαν όλοι το ίδιο πρόβλημα. Και στα χρόνια αυτά δεν είχε κολλήσει κανένα ένσημο από δουλιές που έκανε, είτε εκτός Αθηνών - είτε εκτός της Βιομηχανικής Ζώνης και Ναυπηγοεπισκευαστικής στο Πέραμα. Από το πρωί καρτέρι στην πιάτσα του καφενείου για ό,τι εργασία βρισκόταν. Και το νοίκι απλήρωτο. Οι άνθρωποι έδειχναν κατανόηση. Βιοπαλαιστές ήταν. Στο Εθνικό Παρατηρητήριο της ανεργίας του ΟΑΕΔ, τον καλούσαν για συνέντευξη: Μάζευε χαρτιά, δικαιολογητικά και δε συμμαζεύεται. Πτυχία - προϋπηρεσίες - σεμινάρια μια ζωή. Ζύγιζαν όσο ένας αδύνατος άνθρωπος - δίχως καλή διατροφή και θαλπωρή.

Και παρότι είχε εφιάλτες, το πρωί ξυπνούσε, κι ήταν έτοιμος για ρήξεις με το σύστημα. Σκεφτόταν πως αυτοί του καπιταλισμού και της εκμετάλλευσης, χαίρονται με τις «κηδείες των ανέργων» (γιατί έχουν την πρώτη ύλη εφεδρική για τα κέρδη τους). Αλλά αύριο ξημερώνει μια ξεχωριστή μέρα, έλεγε. Για τους αγώνες μας. Μια άλλη αλληλεγγύη των ανέργων και της κοινωνίας ήταν η ελπίδα του. Το καταφύγιο στην ταξική οργάνωση τον ενίσχυε. Η ίδια η επιβίωσή του.