«Οχι, δεν είμαι καλά», μου απάντησε τσακισμένος. «Δεν είμαι καθόλου καλά. Θα μας τρελάνουν οι παπάδες!..». Και συνέχισε, με ένα χείμαρρο από «κοσμητικά» επίθετα, γι' αυτούς τους «κλέφτες και αγύρτες», που - όπως το είπε κάποτε και ο Ιησούς - έκαναν «τον οίκο του πατρός του, οίκον εμπορίου».

«Δεν είμαστε καθόλου καλά», επανέλαβε, με φωνή που πρόδινε οργή και ανάκτηση. «Με ρώτησε ο Γιωργάκης, ο εγγονός μου, γιατί, παππού, δακρύζει η Παναγία και έχει αίματα στο λαιμό της; Και τι να του απαντήσω του παιδιού; Να του πω ότι οι αγιογδύτες και οι χριστέμποροι βάζουν ένα σταγονόμετρο, πίσω απ' το μάτι της, να στάζει λίγο λίγο το "δάκρυ" και ότι πασαλείβουν με κόκκινη μπογιά το λαιμό της, για να βλέπουν οι γυναικούλες, να σταυροκοπιούνται και να ανάβουν λαμπάδες ίσα με το μπόι τους; Αυτοί δεν έχουν ούτε ιερό, ούτε όσιο απάνω τους. Την έχουν κάνει τη φουκαριάρα την Παναγία ρεντίκολο... Ξεγελάνε τον απλό κοσμάκη με "θαύματα" και απατεωνιές, και στήνουν ύστερα το τραπεζάκι, σαν τους παπατζήδες, για να μαζεύουν τάλιρα. Οι λωποδύτες!».

Είναι, πράγματι, αποκαρδιωτικό, και οδηγεί σε σκέψεις μελαγχολικές κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, το φαινόμενο αυτής της έσχατης ηθικής και πνευματικής κατάπτωσης, τόσο των ανίερων εκμεταλλευτών του θρησκευτικού συναισθήματος των «πιστών», όσο και των ίδιων των θρησκευόμενων, μερικοί από τους οποίους είναι «ικανοί» (όπως η αγαθή εκείνη γριούλα της ιστορίας, «και ο Χριστός έκλασε τον άρτον»), ακόμα και την πορδίτσα του Χριστούλη τους να τη δεχτούν ως μόσχο και δεντρολίβανο και να την αισθανθούν ως ...«ευωδία του Παραδείσου».