Εγώ απλώς θα μπω σε ένα σπίτι, μαζί με διάφορους άλλους άγνωστους, και θα προσπαθήσω να βγω από εκεί μέσα το αργότερο δυνατό. Εντάξει, είναι εκνευριστικό να σε παρακολουθούν παντού κάμερες, να σε βλέπουν όλα αυτά τα μάτια, και να πρέπει να φανταστείς ποια θα ήταν η συμπεριφορά εκείνη που θα άρεσε σε όλους αυτούς τους αόρατους δεσμοφύλακες, έτσι ώστε να βγεις τελευταίος από το γυάλινο κλουβί με τα λεφτά στο χέρι. Ε, για να πούμε την αλήθεια, εκνευριστικό είναι και που θα πρέπει να ανεχτώ και όλους τους άλλους εκεί μέσα.
Αυτούς που δεν καταλαβαίνω τόσο, είναι όσους θα μας βλέπουν. Αναρωτιέμαι τι ευχαρίστηση και τι ενδιαφέρον θα αντλήσουν, παρακολουθώντας εμάς μέσα στο γυάλινο κλουβί. Θα μου πεις, εδώ αιώνες τώρα αναζητά κανείς μια κλειδαρότρυπα, τώρα που έγινε τηλεοπτική οθόνη, θα κολλήσουμε; Το ξένο είναι ωραίο, πόσο μάλλον, όταν είσαι πανταχού παρών στην καθημερινότητα άλλων, χωρίς να είσαι «παράνομος», χωρίς να μπορεί κανείς να σε τσακώσει μπροστά στην πόρτα. Αλλωστε, έχεις τη διακριτική ευχέρεια να ελέγχεις, να κρίνεις, να μην αφήνεις στιγμή από τα μάτια σου κάποιον και να ξέρεις ότι, σε ένα βαθμό, εσύ ελέγχεις τη συμπεριφορά του και την παραμονή του εκεί, όπως και τα λεφτά που θα πάρει, βέβαια. Ασε, που ξεχνάς τα δικά σου και εθίζεσαι στα κλουβιά και στους ενοίκους τους. Είναι μια κάποια ανακούφιση, είναι μια αυταπάτη εξουσίας!
Τινάχτηκε κάτωχρη, ιδρωμένη. Προσπάθησε να ανασάνει, να αποτινάξει τη θηλιά από το λαιμό της. Κοίταξε γύρω της. Καμία κάμερα. Αφησε το φως ανοιχτό. Να βεβαιωθεί ότι είναι μόνη, ότι είναι ο εαυτός της, ότι έχει πρόσωπο να κοιτάξει στον καθρέφτη.