Κάθε φορά που έβλεπα τους πρωτοκλασάτους γλεντζέδες της «σοσιαλιστικής» μας κυβέρνησης να ξεφαντώνουν με την παραμικρή ευκαιρία και, έμπλεοι κεφιού ή εθνικής έξαρσης, να το ρίχνουν στο χορό και στο τραγούδι, μου ερχόταν στο νου ένα ωραίο τραγουδάκι, της εποχής του Μεταξά, που άρχιζε με το στίχο: «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα;». Απορούσα, πραγματικά, και αναρωτιόμουν. Τι τους έπιασε τους ζεβζέκηδες και το έριξαν όλοι στο χαροκόπι; (Ζεβζέκης, για όσους δεν ξέρουν τούρκικα, σημαίνει: ανόητος, ελαφρόμυαλος). Μήπως, λοιπόν, έλυσαν όλα τα προβλήματα του ελληνικού λαού, και τώρα το γλεντάνε δεόντως; Ενώ μας έχουν φτάσει το λουρί στην τελευταία τρύπα, ενώ σε όλα τα θέματα, εθνικά, πολιτικά, οικονομικά, «μας παν ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη», αυτοί χαίρονται και χοροπηδάνε; Οπως τους έβλεπα, μου ερχόταν αυθόρμητα στη γλώσσα εκείνο το αθυρόστομο που λέει ο λαός μας: «Ο κόσμος καίγεται και το... χτενίζεται».

Αλήθεια, ποιος ισορροπημένος Ελληνας είδε εκείνον τον ανεκδιήγητο Ακη, τον υπουργό «μας» της Εθνικής Αμυνας, να ρίχνει τα τσιφτετέλια του εκεί στο ρημαγμένο από τις βόμβες των «συμμάχων» Κοσσυφοπέδιο, και δεν απόρησε με το θράσος και την κραυγαλέα αφροσύνη του; Ποιος «απόλαυσε» τους διάφορους μερακλήδες Κώστηδες - με την ευκαιρία της ονομαστικής τους εορτής - να ξεφαντώνουν, με τις κάμερες, ακόμα και της κρατικής τηλεόρασης, γυρισμένες απάνω τους, και δεν αγανάκτησε, γυρίζοντας προς το «γυαλί» και τις δυο παλάμες του, με τα δάχτυλα τεντωμένα; Ακόμα και η Βάσω «μας», η ντερμπεντέρισσα, αυτή που το χειλάκι της δεν ήξερε τι θα πει χαμόγελο, το είχε γυρίσει, τελευταία στο γλεντζέδικο, εκεί στην Κρήτη που πήγε να ιδεί τους «συντρόφους», και χόρεψε ακόμα και πεντοζάλη. Με το νομοσχέδιο για το Ασφαλιστικό, δεν τρέχει τίποτα, διαβεβαίωσε τους Κρητικούς. «Κάναμε ένα μικρό λάθος», δήλωσε «αυτοκριτικά», «αλλά θα το διορθώσουμε, και θα συνεχίσουμε την ωραία πορεία μας προς το ...σοσιαλισμό».

Ομως, εσχάτως, μια παγωμάρα και μια κατήφεια έπεσε στα υψηλά κλιμάκια των χαροκόπων της κυβερνητικής παρέας. Ξαφνικά και αναπάντεχα, το έδαφος άρχισε να τρέμει κάτω από τα πόδια τους και οι καρέκλες τους έτριξαν επικίνδυνα. Οι καραγκιοζοπαίχτες του ΣΕΒ, που στέκονταν αθέατοι πίσω από τον μπερντέ και κουνούσαν τα ξυλάκια, δίνοντας το ρυθμό στο χορό των Χατζηαβάτηδων, βγήκαν ανοιχτά στη σκηνή, και δήλωσαν στα «Καραγκιοζάκια» της «σοσιαλιστικής ανανέωσης»: «Αρκετά! Δεν είναι χορός αυτός που κάνετε. Πρέπει να αλλάξουμε θίασο».

Πρώτος απ' όλους ο «μαέστρος», ο «αρχίατρος» και «προπονητής της ομάδας», όπως αυτοαποκαλείται (ο φίλος μου ο Γιώργος τον λέει «φραγκόκοτα, που παριστάνει τον κόκορα με το ψηλό λειρί»), πρώτος, λοιπόν, απ' όλους ο κύριος Σημίτης, ένιωσε να φεύγει κάτω από τα πόδια του το έδαφος. Και σύντομα συνειδητοποίησε πως δεν ήταν το περήφανο άλογο της κούρσας, που κερδίζει όλα τα στοιχήματα, αλλά ένα ταλαίπωρο τυφλό αλογάκι της άρχουσας τάξης, που όσο είχε δυνάμεις, για να γυρίζει τη ρόδα του μαγκανοπήγαδου των πλουτοκρατών, το συντηρούσαν και το στήριζαν στην ψεύτικη «εξουσία» του. Τώρα που «τα ψωμιά του τα έφαγε», θα υποστεί και αυτό, όπως και τόσα άλλα «αλογάκια» της κατηγορίας του, τις συνέπειες των γηρατειών. Τα αφεντικά, σκληρά και ανελέητα όπως πάντα, «σκοτώνουν τ' άλογα, όταν γεράσουν».