Καταλάβατε ποιο είναι το αληθινό ή το σωστό ή το επιβαλλόμενο ή το σύγχρονο ή το μη δογματικό (ανανεωτικό) περιεχόμενο της πάλης κατά της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης; Το να μην εφαρμόζεται, έτσι όπως εφαρμόζεται!! Δηλαδή, να εφαρμόζεται πώς; Λίγο ανθρώπινα, βρε αδελφέ, να βάζει τον άνθρωπο λίγο πιο πάνω από τα κέρδη, να μην είναι ανάλγητη, να μη διαταράσσει την κοινωνική συνοχή, να είναι και ευαίσθητη και οικολογική!! Να είναι των πολιτών! Και, πάντως, να έχει ανθρώπινο πρόσωπο! Να, λαμπρό πεδίο δόξης για κάθε «ανανεωτικό»!

Αρκεί να μην τους πεις ότι «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» σημαίνει ανατροπή της κυριαρχίας του κεφαλαίου, αλλιώς είναι λόγια - φούσκες! Αρκεί να μην τους πεις ότι το κυρίαρχο είναι ν' αναπτυχθεί η ταξική πάλη σε κάθε χώρα, για να είναι και το διεθνές κίνημα συμπαγές, με προοπτική ευοίωνη και αποτελεσματικό! Γεγονός, που θα δίνει με τη σειρά του νέα ώθηση και στα επιμέρους κινήματα και στο κίνημα κάθε χώρας. Αρκεί να μην τους πεις ότι η πάλη κατά του ιμπεριαλισμού (αυτή είναι η «παγκοσμιοποίηση») πρέπει να είναι πάλη και κατά των «λύσεων» τύπου κυβέρνησης Ζοσπέν ή των διάφορων παραλλαγών της!

Αν ο ιμπεριαλισμός μπορούσε να γίνει καλός, δε θα ήταν ιμπεριαλισμός, θα ήταν κάτι άλλο. Αν μπορούσε να γίνει καλός, είναι βέβαιο ότι θα τον έκαναν τέτοιον οι διαχειριστές του. Για να μπορούν και εκείνοι να κυριαρχούν ακίνδυνα και οι «από κάτω» να είναι ευτυχείς... Αλλά αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίωσης. Μπροστά βρίσκεται η ωμή πραγματικότητα, που μεταξύ πολλών άλλων θέτει το εξής ζήτημα: Δεν υπάρχει κόμμα του πολιτικού φάσματος (πλην ορισμένων ΚΚ), που να μη βρίσκεται ή να μην πέρασε από την κυβερνητική εξουσία. Οι επικεφαλής τέτοιων εξουσιών συνεδριάζουν στη Γένοβα! Οι ίδιοι, περίπου, ήσαν στο Γκέτεμποργκ και αλλού! (Αλλά και στους βομβαρδισμούς κατά της Γιουγκοσλαβίας...). Γιατί, όλοι αυτοί των ...θεάρεστων σχημάτων δεν κάνουν φιλολαϊκή την πολιτική τους; Γιατί, απλούστατα, το κυνήγι του κέρδους είναι για τον καπιταλισμό, ό,τι το αίμα για τον άνθρωπο. Αν αυτό αφαιρεθεί, ή μειωθεί, ο άνθρωπος, ως γνωστόν, μας αφήνει χρόνους...

Δεν αμφιβάλλουμε για τις προθέσεις χιλιάδων διαδηλωτών, που στη μεγάλη πλειοψηφία τους είναι αγνές και άδολες. Δίχως να υποτιμούνται, δίχως να παραγνωρίζεται και η αυτοθυσία, οφείλουμε να πούμε ότι στην πολιτική οι προθέσεις ίσως ν' αποτελούν το άλφα, όμως σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν και το ωμέγα. Ο φόβος της συνειδητοποίησης των εργαζομένων θα κυνηγάει σαν σκιά τους, όσους κάνουν ό,τι μπορούν, για να την αποτρέψουν. Η δράση και η αφύπνιση - έστω κι αν είναι ατελείς - αποτελούν μια προϋπόθεση για την αποκρυστάλλωση της πείρας.