Παρά τα 75 χρόνια μου, το ζάχαρο και τα άλλα προβλήματα υγείας, ήμουν από τους πρώτους που δήλωσα συμμετοχή, στην «εκστρατεία της Γένοβας». Ομως, ένα απρόβλεπτο «συμβάν» - ένα κάταγμα στον αντίχειρα - με έθεσε «εκτός μάχης». Ετσι, με το χέρι μέσα στο νάρθηκα και κρεμασμένο από το λαιμό, έβλεπα τις προετοιμασίες των μαχητών του Μετώπου κατά της ολέθριας για τους λαούς παγκοσμιοποίησης, και τους ζήλευα...

Η συντρόφισσα, δίπλα μου, βλέπει κι αυτή τα συμβαίνοντα στη στρατοκρατούμενη πόλη και ξεσπάει, γεμάτη οργή: «Κοίτα, κοίτα!.. Οι άτιμοι! Οι π... φασισμός καραμπινάτος!». Οι κτηνώδεις «Ράμπο» της Παγκόσμιας Συμμορίας του Εγκλήματος, με ρόπαλα, με μάνικα, με δακρυγόνα και χημικά δηλητήρια, χτυπούν αδιάκριτα. Σπάζουν κεφάλια, χέρια, πόδια, πλευρά, βάφουν κόκκινη την άσφαλτο. Με μια σφαίρα στο κούτελο, ξαπλώνουν κάτω το εικοσάχρονο παιδί, για να περάσει, στη συνέχεια, από πάνω του το βαρύ όχημα της εξουσίας και να το αποτελειώσει. Μια νεαρή κοπέλα κείτεται, επίσης, στην άσφαλτο, κλινικά νεκρή. Ομως, η λαοθάλασσα της αντίστασης και της αντεπίθεσης δεν κάνει πίσω. Μυριάδες αμέτρητες, άνθρωποι απ' όλες τις χώρες και απ' όλες τις φυλές της Γης, ορμούν, αψηφώντας την πρωτοφανή αγριότητα των φρουρών της «καθεστηκυίας τάξεως»: «Ο φασισμός δε θα περάσει»!

Αλλά γιατί, αλήθεια, αυτοί οι πλούσιοι «Τζι 7» με «συμπλήρωμα» εκείνον τον θλιβερό κύριο Πούτιν, εκπρόσωποι όλοι «δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων», που ισχυρίζονται ότι «ισχύς τους είναι η αγάπη του λαού», οχυρώθηκαν πανικόβλητοι εκεί στο πολυτελές κρουαζιερόπλοιο και στο Παλάτσο Ντουκάλε, ορθώνοντας γύρω τους, από γη, ουρανό και θάλασσα, ένα απροσπέλαστο ατσάλινο δίχτυ, για να τους προστατέψει; Είναι, απλούστατα, γιατί αισθάνονται στο σβέρκο τους, ολοένα και πιο κοντά, την καυτή ανάσα των αδικημένων. Ξέρουν ότι πλησιάζει η ώρα της κρίσης, και νιώθουν σαν το αιμοβόρο αγρίμι, που πληγωμένο τώρα λουφάζει στο κρησφύγετό τους, περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή στο λαιμό του την κρύα λεπίδα του εκδικητή.

Δανείζομαι τη φωνή των ποιητών, εγώ ο ασήμαντος, για να χτυπήσω την καμπάνα της Ανάστασης και να φωνάξω το σύνθημα: «Σκλάβοι της δουλειάς σηκώστε τα κεφάλια σας ψηλά/ και τη δύναμή σας νιώστε». Το δίκιο σας ας βγει απ' τον κρατήρα «σαν βροντή, σαν κεραυνός». Χτυπάτε! Εσείς, τα δισεκατομμύρια των μικρών «Δαβίδ», με μια δυνατή πετριά στο διεστραμμένο κρανίο του, ξαπλώστε ανάσκελα αυτόν τον υπερφίαλο «Γολιάθ» και απαλλαγείτε μια για πάντα από την τυραννία του. «Μια δρασκελιά είν' η Λευτεριά». «Τη χαραυγή, που στα βουνά ροδίζει της Ανατολής/ να την μποδίσουν δεν μπορούν/ έξι ντουφέκια».