Ετσι, και εγώ απολαμβάνω τον καφέ μου μαζί με καλή παρέα και «αγναντεύοντας» το δάσος. Συγχρόνως, όμως με τη γνωστή περιέργεια που με διακρίνει «χαζεύω» τους συνανθρώπους γύρω μου. Ακούω «άθελά» μου την έντονη συζήτηση που είχε μια διπλανή παρέα. Πρωταγωνιστές ένα μικρό κορίτσι γύρω στα 13 και ένας νεαρός σχεδόν μια πενταετία μεγαλύτερος. Αφορμή, όπως ανακάλυψα στην πορεία, ήταν ένα κάλεσμα της ΚΝΕ για την εκδήλωση που θα γινόταν στην περιοχή το ίδιο βράδυ, στο πλαίσιο του 27ου Φεστιβάλ της. Αιτία η άρνηση του νεαρού να πάει στην εκδήλωση, γιατί αυτή τη διοργάνωναν, όπως έλεγε, τα «μικρά κομμούνια» και αυτό από μόνο του είναι λόγος να μην πάει ούτε αυτός, αλλά ούτε και όλη η παρέα.

Η νεαρή, όμως, είχε αντίθετη άποψη την οποία υπεράσπιζε με σθένος «αραδιάζοντας» σε έντονο ύφος και με ανεβασμένη την ένταση της φωνής της, σειρά επιχειρημάτων για τη δράση της ΚΝΕ. Επιχειρήματα που τα αντλούσε από τη δράση της ΚΝΕ στο σχολείο της κατά τη διάρκεια των μαθητικών κινητοποιήσεων ενάντια στην εφαρμογή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Τη δράση της ΚΝΕ σε κάθε αντιιμπεριαλιστική κινητοποίηση και διαδήλωση. Για το πώς η ΚΝΕ - ή αλλιώς τα «μικρά κομμούνια» - ξέρει να διασκεδάζει, ξέρει να αγωνίζεται, ξέρει να ξεπερνά δυσκολίες και να βρίσκεται στην πρώτη τη γραμμή.

Συνέχιζα να παρατηρώ τις αντιδράσεις των γύρω μου. Να κοιτώ τα μάτια και να προσπαθώ να μαντέψω το επόμενο βήμα τους. Ξαφνικά ακούω πάλι αυτή την κοριτσίστικη φωνή, που λίγο πριν με είχε κάνει να «κολλήσω» πάνω της: «Πάμε να βοηθήσουμε και εμείς στην κατάσβεση», λέει το κορίτσι στον νεαρό που λίγο πριν είχαν διαπληκτιστεί. Εκείνη τη στιγμή δίνουν τα χέρια. «Ο,τι είπαμε - είπαμε», της λέει ο νεαρός. «Δεν έχει σημασία τι πιστεύει ο καθένας μας. Αυτή τη στιγμή πάμε παρέα να προσφέρουμε τη βοήθειά μας», προσθέτει. «Αντε σήκω γρήγορα. Το βράδυ, όμως, θα σε πάω και εγώ στην εκδήλωση της ΚΝΕ, έτσι για να δεις λίγο τι μπορούν να κάνουν και αυτά τα "μικρά κομμούνια", όπως μας χαρακτήρισες», είπε η μικρή. Ευθύς σηκώθηκαν μαζί και η παρέα τους - που λίγο πριν έδειξαν τη δυσαρέσκειά τους για την έντονη συζήτηση των δύο φίλων τους - με προορισμό το «βουνό τους» και το «δάσος τους».

Κάθισα να τους βλέπω να απομακρύνονται. Σκέφτηκα ότι τελικά στις δύσκολες στιγμές, όταν κάποιος απειλείται ή όταν ακόμα κινδυνεύει κάτι δικό σου - τη συγκεκριμένη στιγμή το «βουνό τους» και το «δάσος τους» - μπορούν να βρουν το δρόμο που όλοι μαζί θα πορευτούν. Τον ίδιο δρόμο ακολουθήσαμε εκείνο το μεσημέρι και οι υπόλοιποι που βρισκόμασταν εκεί.