Πόλεμος και ειρήνη | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Πόλεμος και ειρήνη

Ο πόλεμος εμφανίζεται πάντοτε ως ο ισχυρός, όταν έρχεται σε σύγκρουση με την ειρήνη. Αυτός, βλέπετε, έχει τα πολυβόλα, τις βόμβες, τα αεροπλάνα, τις αρμάδες και τους πυραύλους. Αυτός έχει, άλλωστε, και χίλιους δυο ισχυρούς πάτρωνες. Τις γιγαντιαίες πολυεθνικές, που ποντάρουν πάνω του για να αποκομίσουν περισσότερα ματωμένα υπερκέρδη. Τους εμπόρους όπλων, που «πίνουν νερό στ' όνομά του» για τις «χρυσές δουλιές» που τους ανοίγει. Τους αισχρούς «υπάτους» και «αυτοκρατορίσκους» της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής, που επιδιώκουν, μέσω σφαγών και καταστροφών, να επεκτείνουν ή να εδραιώσουν την κυριαρχία τους.

Ο πόλεμος εμφανίζεται πάντοτε ως ο ισχυρός, όταν αντιπαρατίθεται με την ειρήνη. Αυτός έχει όλη την τεχνολογία του θανάτου και τις «πλάτες» κάθε ισχυρού φυράματος του πλανήτη. Υποστηρικτές του, οι Χίτλερ, οι Κίσινγκερ, οι Κλίντον, οι Μπους, οι Μπλερ και υποκινητές του πάντοτε ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός. Αυτό το δολοφονικό δίδυμο τον βγάζει κάθε τόσο έξω από το σκοτεινό άντρο του, για να σκορπίσει το θάνατο και την καταστροφή. Γι' αυτό, όσο υπάρχουν ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός, ο πόλεμος δεν πρόκειται να λουφάξει. Θα βγαίνει κατά διαστήματα στην επιφάνεια και θα σφάζει και θα δηώνει, όπως έκανε πρόσφατα στη Γιουγκοσλαβία, όπως κάνει τώρα στο Αφγανιστάν. Εκεί, όπου με πρόσχημα την «πάταξη της τρομοκρατίας», οι ιμπεριαλιστές δολοφονούν άμαχους και ξεριζώνουν από τις εστίες τους εκατοντάδες χιλιάδες Αφγανούς, στέλνοντάς τους στους άθλιους καταυλισμούς προσφύγων, όπου παραμονεύουν η πείνα, το κρύο και οι αρρώστιες.

Ο πόλεμος, όπως είπαμε, έχει τα όπλα και τους ισχυρούς πάτρωνες και η ειρήνη στέκεται απέναντί του ξαρμάτωτη εντελώς και χωρίς τη στήριξη πλέον οποιουδήποτε ισχυρού. Οι σοσιαλιστικές κοινωνίες που την είχαν ως ιδανικό τους αλώθηκαν ύπουλα ήδη, ο ΟΗΕ, ο φυσικός προστάτης της, έχει «καπελωθεί» προ πολλού από τους επικυρίαρχους και η ίδια ούτε ένα μαχαίρι δεν κρατάει για να υπερασπιστεί τον εαυτό της από τον άγριο αντίπαλό της, τον πόλεμο, που τη μάχεται σφόδρα. Στα χέρια της αυτή έχει μόνο ένα καρβέλι ψωμί κι ένα λαγήνι με κρασί. Δυο απέριττα δείγματα της ζωής, με την οποία η ειρήνη είναι στενά συνυφασμένη. Δυο απλά δώρα, που θεωρούνται σχεδόν ασήμαντα, όταν τα έχει κανείς και αποκτούν τη μεγάλη αξία τους, μόνο σαν έρθει ο πόλεμος για να κάνει το κρασί αίμα και να κλέψει το ψωμί ή να το ποτίσει με το φαρμάκι των δεινών που αυτός κουβαλάει.

Η ειρήνη στέκει ξαρμάτωτη μπροστά στον πόλεμο και στις φονικές ιαχές του, αυτή αντιτάσσει τα τραγούδια των δουλευτάδων, τα γέλια των παιδιών, τη μουσική των πανηγυριών, αντιτάσσει τον ήλιο στο σκότος, τη χαρά στη θλίψη, τη δημιουργία στην καταστροφή. Και σαλπίζοντας ό,τι ωραία αυτή κουβαλά, ξέρει πως συνεγείρει λαούς ολόκληρους και όσο ξαρμάτωτη κι αν είναι δε νιώθει απροστάτευτη ούτε αδύναμη μπροστά στον πάνοπλο αντίπαλό της.

Ναι, η ειρήνη μπορεί να μην έχει τους ισχυρούς της Γης στο πλευρό της, αλλά έχει άπειρους απλούς ανθρώπους μαζί της σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Και γνωρίζει πως αν εμείς που την ευλογούμε ως ύψιστο αγαθό, αν εμείς ενώσουμε τις φωνές και τις γροθιές μας υπέρ αυτής, της δίνουμε αφάνταστη δύναμη, ανυπέρβλητη ισχύ. Γι' αυτό τώρα, που ο πόλεμος ξεμύτισε πάλι και την απειλεί, σε μας απευθύνεται η ειρήνη να την προστατεύσουμε. Και έχουμε υπέρτατο καθήκον να ακούσουμε την αγωνιώδη έκκλησή της και να αγωνιστούμε γι' αυτήν μαχητικά κι ανυποχώρητα. Εμείς, οι πολίτες, οι λαοί, μπορούμε να οδηγήσουμε την ειρήνη σε μια μεγάλη πάλι νίκη κατά του πολέμου. Ο πόλεμος εμφανίζεται ως ο ισχυρός, αλλά δεν είναι. Κι αυτός και ο ιμπεριαλισμός γενικότερα μπορούν να νικηθούν από τους λαούς.

Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ