Σήμερα, 55 χρόνια από την έναρξη του εμφυλίου πολέμου, όλος ο κόσμος ξέρει πια ότι οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές, σύμμαχοί μας -υποτίθεται - στον αγώνα κατά του φασιστικού άξονα, ήταν αυτοί που σχεδίασαν και πυροδότησαν τον Εμφύλιο στη χώρα μας. Παραβίασαν, από την πρώτη κιόλας μέρα, τη Συμφωνία της Βάρκιζας και εξαπέλυσαν τον άγριο διωγμό σε βάρος των αγωνιστών του ΕΑΜ και ολόκληρου του ελληνικού λαού, που οδήγησε στην αδερφοκτόνα σύγκρουση, και στοίχισε στην πατρίδα μας ποταμούς αίματος και ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές. Εδώ, πρέπει να αναφερθεί και η στάση του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, που οι ομοϊδεάτες του, δοσίλογοι και απόντες από τον αγώνα του ελληνικού λαού, τον αναγόρευσαν αργότερα και σε «γέρο της Δημοκρατίας». Αν οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές δε λάβαιναν και με τη δική του υπογραφή το «πράσινο φως», για την ένοπλη επέμβαση, δε θα μπορούσαν να χτυπήσουν, έτσι ανοιχτά και απροσχημάτιστα τον ΕΛΑΣ, μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας μας. «Χτυπάτε, σα να βρίσκεστε σε κατακτημένη πόλη», ήταν η προσωπική εντολή του Τσόρτσιλ, στον στρατηγό του, τον Σκόμπι, στις μάχες του Δεκέμβρη του 1944, στην Αθήνα.

Στον πόλεμο εκείνον, κραυγαλέα ήταν η διαφορά ήθους και ανθρωπιάς, ανάμεσα στις δυο παρατάξεις που συγκρούστηκαν. Εμείς, μοιράζαμε με τους αιχμάλωτους στρατιώτες μια μπουκιά ψωμί ή πέντε κάστανα, αν είχαμε στο σακίδιό μας. Εκείνοι, έβαζαν δηλητήριο στα υπολείμματα των τροφίμων, που τα άφηναν επίτηδες στους καταυλισμούς τους, για να δηλητηριάζουν τους μαχητές του ΔΣΕ, που θα τα έτρωγαν, προσπαθώντας να ξεγελάσουν λίγο την πείνα τους. Εμείς, όσους αιχμάλωτους φαντάρους δεν ήθελαν να μείνουν μαζί μας, τους αφήναμε να γυρίσουν πίσω, στα σπίτια τους. Οι φασίστες της άλλης παράταξης έσφαζαν επί τόπου τους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ, αν έπεφταν ζωντανοί στα χέρια τους. Εβαζαν φωτιά και έκαιγαν ζωντανούς τους τραυματίες μας, μέσα στις σπηλιές και σε τρύπες, μέσα στη γη, όπου τους κρύβαμε, για να τους γλιτώσουμε από τη μανία των αιμοσταγών δολοφόνων.