«Δε σηκώνουν με τίποτε άλλα μανταρίσματα αυτά τα κουρέλια που φοράς - του λέει απελπισμένη. `Η πας ν' αγοράσεις κανένα καινούριο παντελόνι ή καμιά μέρα θα ακουστεί ξαφνικά ένα «χρατς» και θα γίνεις ρεζίλι των σκυλιών με τις «αποκαλύψεις» που θα κάνεις.

Κάθε φορά που η γυναίκα του, του μιλούσε γι' αυτό το θέμα, ο Γιάννης τηρούσε μια μοιρολατρική στάση και έλεγε απελπισμένος: «Το ξέρω πως κινδυνεύω να γίνω μια μέρα θέαμα. Μα, αν είναι να μου συμβεί αυτό το ρεζιλίκι, η μισή ντροπή δική μου και η μισή δική τους, που μ' έχουν φέρει σ' αυτήν την κατάντια...».

- Αχ Γιάννη μου, πιστεύεις ότι θα νιώσουν ίχνος ντροπής οι γδάρτες που μας κυβερνούν, αν το παντελόνι σου ανοίξει κάποια στιγμή σαν ...τηλεοπτικό παράθυρο;

- Αϊ στο καλό σου, πού τη βρήκες αυτήν την παρομοίωση;

- Ε, δε χρειάστηκε να σκεφτώ και πολύ, Γιάννη, γιατί είναι γνωστό ότι στα τηλεοπτικά παράθυρα δείχνουν σχεδόν πάντα ό,τι ακριβώς θα δείξεις κι εσύ, αν σου συμβεί το «ατύχημα» που λέω.

- Εντάξει γυναίκα, είπε. Μεθαύριο, που θα μας δώσουν το δώρο, θα κατέβω στα μαγαζιά να ψωνίσω.

- Α, μπράβο άνδρα μου, αναφώνησε χαρούμενη η Μαρία. Μπράβο, γιατί, όπως σου είπα και προηγουμένως, λίγο ακόμη να μείνεις έτσι θα φανούν τα οπίσθιά σου και θα δείξεις παραστατικά πού γράφουν το λαό οι μπαγαπόντες που μας κυβερνούν!

Ο Γιάννης, που είχε λερωμένη τη φωλιά του, γιατί επανειλημμένα είχε ψηφίσει τους απογυμνωτές του, δε μίλησε: Ηθελε να τελειώνει πλέον αυτή η συζήτηση, αλλά η γυναίκα του είχε πολλά ακόμη να πει.

- Λοιπόν, Γιάννη, μεθαύριο. Ετσι;

- Ναι, το είπα.

- Ομως, Γιάννη, να σου πω κάτι;

- Τι;

- Θ' αφήσεις το ζήτημα πάνω μου. Θα μου δώσεις, δηλαδή, τα λεφτά και θα πάω να ψωνίσω εγώ για σένα.

- Γιατί εγώ μπούφος είμαι;

- Οχι, Γιάννη, αλλά, να, είσαι λίγο απρόσεκτος και σου φουσκώνουν ό,τι να 'ναι.

- Εχεις κανένα τέτοιο παράδειγμα;

- Μα, φυσικά. Ξεχνάς, καημένε μου, πως χρόνια ολόκληρα δίνεις την πολύτιμη ψήφο σου και αγοράζεις ...ρετάλια; Αλλά, αφού πηγαίνεις να ψωνίσεις στις ...μπουτίκ της πολιτικής, καλά να πάθεις. Αυτές, άνδρα μου, είναι μόνο για τους πλούσιους κι όχι για τους μεροκαματιάρηδες. Στους βιοπαλαιστές, Γιάννη μου, αυτά τα «μαγαζιά» πουλάνε προ των εκλογών λαγούς με πετραχήλια και μετά τις εκλογές «ζώνες», «φέσια» και άλλα όμοια. Αλάργα, λοιπόν, άνδρα μου στο μέλλον από τις ομορφοστολισμένες βιτρίνες του δικομματισμού, που σου πασάρουν, εντέλει, σαβούρα. Εμείς, οι άνθρωποι του λαού, με ένα μόνο «μαγαζί» πρέπει να έχουμε αλισβερίσι, γιατί σ' αυτό η ψήφος μας δεν πάει χαράμι, αλλά επενδύεται γερά. Και ξέρεις, φυσικά, τι εννοώ...