Το τοπίο τελείως ξερό, χωρίς ίχνος από πράσινο. Οι βροχές ελάχιστες. Χιλιόμετρα ατέλειωτα μέσα από άμμο. Βράχους που θρυμματίζονται απ' τη ζέστη, το καλοκαίρι. Λευκό τοπίο χιονιού, το χειμώνα. Αφγανιστάν. Ο πλούσιος κόσμος της Δύσης των πετρελαίων - του πολέμου. Ο πόνος της φτώχειας απ' την άλλη, είναι στο επίκεντρο, του δρόμου της Αυτοκρατορίας, του κεφαλαίου. Ο «κόσμος και ο πόνος», «η γη και η έρημος», οι ώρες των ερειπίων και της καταστροφής - μου γράφει απ' την Ιταλία, ο φίλος μου ποιητής Σανίρ, ένας απ' τους χιλιάδες πρόσφυγες του Αφγανιστάν: Η πατρίδα μου είναι μια χώρα γεμάτη από ομαδικούς τάφους καλυμμένους από ερείπια. Δεν ακούγεται κανένα τραγούδι, παρά μόνο οι φωνές, οι ολοφυρμοί του θανάτου. Δεν υπάρχει χαμόγελο. Οι πηγές της ζωής, της δημιουργίας φαίνεται να έχουν στερέψει. Ο φόβος παγώνει τα πρόσωπα των ανθρώπων - δε στέλνουν το μήνυμα της ζωής. Σε πόλεις, σε χωριά, κατοικούν φαντάσματα προσφύγων. Τα υγρά μάτια που κρύβουν το φόβο, απ' τις πολεμικές μηχανές των ΗΠΑ, ανάμεσα σε καθημερινές εκατόμβες, τα ικριώματα στήνονται στα βάθη της γης. Χαμένοι στο σκοτάδι -γέροι, παιδιά- ανήμποροι δεν μπορούν να βρουν την είσοδο του υπόγειου διαδρόμου. Οι βόμβες την είχαν κλείσει πίσω τους: Οι εγκλωβισμένοι. Κάθε καρδιά και θρήνος, που προσφεύγει στη «βία» και τον εξαναγκασμό εξεγείρεται. Βρίσκεται σε σύγκρουση με το άδικο, την ανισότητα. Είναι «παράλογο» για τους άλλους της στρατιωτικής ρωμαϊκής αρχής, το «εχθρικό» και το απελπισμένο, που καταστρέφει το παλιό (που τον καταπιέζει), για να φυτρώσει μέσα απ' το θυμό, το καινούριο. Η συνύπαρξη των λαών.

Ποτέ δεν είχε νιώσει τόσο χαμηλά ο Σανίρ. Ποτέ δεν ένιωσε τόση ντροπή, τέτοιο μαστίγωμα στα βάθη της συνείδησής του, τόσο πόνο για την ανισότητα - για τη διαφορά που μεγαλώνει. Χειροτερεύει διαρκώς για τις χώρες της Κ. Ασίας, εν σχέσει με τον υπόλοιπο κόσμο. Το Αφγανιστάν είναι νεκροταφείο σιωπηλών θυμάτων. Εικόνες που δεν έχουν ακόμη καταχωρηθεί σε εγγραφές οπτικές, ηλεκτρονικών υπολογιστών, για να συγκινήσει τον υπόλοιπο «πολιτισμένο κόσμο» της διευρυνόμενης βαρβαρότητας. Ο χρόνος εδώ για τους ανθρώπους είναι γεμάτος από συνεχείς μετακινήσεις, κακουχίες και αγωνία που τσακίζει τα νεύρα και το ηθικό καθώς βαδίζεις προς το άγνωστο.

Εδώ υπάρχει μόνο η φωτιά, καταρράκτες από αίματα στους δρόμους, στις κοιλάδες, στα οροπέδια. Οταν η ιδέα της ζωής εξαφανίζεται ακόμη και στον πιο αθώο, να μη νομιμοποιεί την άσκηση βίας, η αξία της ίδιας της ζωής, βασιλεύει οριστικά σ' έναν απελπισμένο βίαιο κόσμο. Η αμερικανική «ελευθερία» τραγουδιέται εδώ, με τη συνοδεία ορχήστρας θανάτου, απ' τις ρωμαϊκές λεγεώνες. Ο σύγχρονος Αφγανός «Σπάρτακος» πεθαίνει κάτω απ' τα χτυπήματα των μισθοφόρων. Η ατομικότητα, του «πνιγμένου - θρησκευόμενου» βρίσκει την «έκφρασή της», αν αγωνίζεται «θαρραλέα» για ένα ιδανικό, για μια ατομική αξία που σε αθροιστική κλίμακα δημιουργεί το «Υπάρχουμε». Είμαστε άνθρωποι εδώ στο Αφγανιστάν. Ανακαλύψτε μας.