Ηταν ένας χαμηλόβαθμος «υπάλληλος» της Κρατικής Ασφάλειας, που είχε μόνιμα ένα μελαγχολικό βλέμμα. Καθόταν σ' ένα στενό γραφείο του ισογείου, όπου διάβαζε στο ημίφως τον καθημερινό Τύπο και έβαζε σε φακέλους αποκόμματα δημοσιευμάτων ή χτυπούσε σε μια παλιά γραφομηχανή ανούσια υπηρεσιακά έγγραφα. Αυτή ήταν όλη κι όλη η εργασία του. Ασήμαντη και ανιαρή και δεν την άντεχε. Γιατί αυτός ήταν άνθρωπος της δράσης και άλλα είχε κατά νου, όταν ήρθε στην «υπηρεσία». Ονειρευόταν «δράση» και «επιτυχίες». Να τον εξαπολύουν, λόγου χάρη, οι προϊστάμενοί του σε συγκεντρώσεις, σε διαδηλώσεις, για να «παίρνει παρουσίες» και να φακελώνει με το τσουβάλι τους εχθρούς της καθεστηκυίας τάξης. Να του λένε οι «άνω», παρακολούθησε τον τάδε «επικίνδυνο» και αυτός να τους προσκομίζει σε λίγες μέρες πλήρη αναφορά των «κινήσεων» και των «επαφών» του παρακολουθούμενου.

Μάλιστα, «δράση» ήθελε αυτός και όχι να κάθεται να μουχλιάζει μέσα σε ένα γραφείο. Πού, όμως; Ούτε μια φορά οι προϊστάμενοί του δεν του ανέθεσαν κάποια «αποστολή» και η απελπισία του ήταν τόση, ώστε πολλές φορές του ερχόταν η σκέψη στο μυαλό να κρεμαστεί από το καλώδιο της λάμπας του γραφείου του και να τελειώσει την άχαρη ζωή του. Κι αν δεν προέβαινε σ' αυτήν την πράξη, ήταν γιατί σκεφτόταν ότι με την αυτοκτονία του θα δυσφημούσε σαφώς την «υπηρεσία». Γιατί κάποιοι πολέμιοι της καθεστηκυίας τάξης θα διέδιδαν ασφαλώς ότι δεν αυτοκτόνησε, αλλά ότι τον «έφαγαν», για σκοτεινούς λόγους, κάποιοι εκεί μέσα. Αλλωστε, πολλές φορές στο παρελθόν οι άνθρωποι αυτοί είχαν διαδώσει τέτοια ψεύδη. Αυτοκτονούσαν, δηλαδή, οι δικοί τους μέσα στο κτίριο της Κρατικής Ασφάλειας κι εκείνοι υποστήριζαν ότι, δήθεν, τους εκπαραθύρωσαν οι πράκτορες της υπηρεσίας. Αν ήταν δυνατόν!

Σε τέτοια απελπιστική κατάσταση ήταν ο παραμελημένος χαφιές, όταν - ω του θαύματος - συνέβησαν τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη στη Ν. Υόρκη και στην Κρατική Ασφάλεια σήμανε συναγερμός. Υπό το πρόσχημα πλέον της πάταξης της τρομοκρατίας, η υπηρεσία πέταξε κάθε ψευτομανδύα δημοκρατικότητας που της είχε φορέσει ο «εκσυγχρονισμός» και ετοιμαζόταν να δράσει ανοιχτά, όπως αυτή ήξερε! Ο παροπλισμένος χαφιές το έβλεπε καθαρά αυτό από τις πυρετώδεις συσκέψεις που γίνονταν στην υπηρεσία, από τη μοχθηρή έξαψη που είχε ζωγραφιστεί στα πρόσωπα των «μυστικών» και από τα χαμόγελα που του έριχναν τώρα οι προϊστάμενοί του, αυτοί οι ίδιοι που περνούσαν ως τα χτες αδιάφοροι από μπροστά του. Αυτά τα χαμόγελα, καταλάβαινε ο μικροχαφιές ότι σήμαιναν πως έφτανε η μέρα που η υπηρεσία θα τον «αξιοποιούσε» πλέον, όπως ακριβώς επιθυμούσε διακαώς τόσα, χρόνια. Και - δόξα τω Θεώ - υπήρχε ευρύ πεδίο για να δράσει. Γιατί με την αφαιμακτική πολιτική της κυβέρνησης, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τη μελετώμενη κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος και τα άλλα αντιλαϊκά «μέτρα», η οργή των εργαζομένων φούντωνε συνεχώς και όλο και πλήθαιναν οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι πορείες, η αντίσταση του λαού στη λαίλαπα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.