Δεν του έλειπαν τα προσόντα. Κι όμως, δέκα ολόκληρα χρόνια προσπαθούσε να καταλάβει μια θέση στο Δημόσιο και δεν το κατόρθωσε. Τον υποσκέλιζαν πάντοτε οι άλλοι. Αυτοί που υστερούσαν εν σχέσει μ' αυτόν σε γνώσεις, αλλά είχαν «άσους στο μανίκι». Αυτοί, δηλαδή, που διέθεταν ραβασάκια «κλαδικών», μπιλιέτα βουλευτών, πλάτες υπουργών και τα τοιαύτα. Είδε, λοιπόν, κάποια στιγμή ότι μόνο από το «παράθυρο» μπορούσε να μπει κανείς στο Δημόσιο, στις ΔΕΚΟ κτλ. και εγκατέλειψε την προσπάθεια. Δεν ήταν, βλέπετε, στο χαρακτήρα του να σαλτάρει από πλάγια ανοίγματα. Αυτός ήθελε να μπει με το σπαθί του ίσια από την πόρτα. Σε ένα κράτος, όμως, όπου η εξαγορά συνειδήσεων και ψήφων είναι στην ημερησία διάταξη, σ' ένα κράτος που το κυβερνούν απόγονοι του «Τζουμπέ» και του Κωλέττη, αυτό είναι ουτοπία. Συχνά, άλλωστε, συγγενείς και φίλοι προσπαθούσαν να του δείξουν ότι ματαιοπονεί.
- Μιχαλάκη - του έλεγαν - άδικα σκοτώνεσαι. Χωρίς «δόντι» ούτε για κλητήρα δε θα σε πάρουν... Και πράγματι ούτε ως κλητήρας δεν προσλήφθηκε κάπου ο Μιχάλης. Ετσι, κάποια στιγμή έδωσε μια μούντζα στο Δημόσιο και ακολούθησε άλλους επαγγελματικούς δρόμους. Και δεν το μετάνιωσε, τελικά, γιατί και τον επιούσιο εξασφάλισε και την αξιοπρέπειά του διαφύλαξε. Δεν την ξεπούλησε στους ανήθικους της εξουσίας, στους εκμαυλιστές του κοσμάκη, στους αργυραμοιβούς των ψήφων.
Ολη αυτή η ιστορία των αποτυχημένων προσπαθειών του να γίνει δημόσιος υπάλληλος αποτελούσε από καιρό μακρινό παρελθόν για τον Μιχάλη. Αλλά την επανέφερε στο μυαλό του με αφορμή το νέο νομοσχέδιο που ψήφισε η κυβέρνηση για τις προσλήψεις στο Δημόσιο. Ενα νομοσχέδιο, που κάνει ακόμη πιο αδιαφανείς και πιο ρουσφετολογικές τις προσλήψεις. Που προσφέρει όλες σχεδόν τις θέσεις του Δημοσίου στους «ημέτερους» και διευρύνει το άθλιο αλισβερίσι μεταξύ εξουσίας και ψηφοφόρων. Διότι πόσες αντοχές και αντιστάσεις να έχουν και οι τελευταίοι, όταν η ανεργία σπάζει κόκαλα και στον ιδιωτικό τομέα επικρατεί πλέον καθεστώς δουλείας για τους εργαζόμενους; Να, γιατί αποτελεί δέλεαρ το Δημόσιο, έστω κι αν δίνει ψίχουλα για μισθούς, έστω κι αν 200.000 δημόσιοι υπάλληλοι - όπως αποκαλύπτουν οι στατιστικές - ζουν με εισοδήματα κάτω από το όριο της φτώχειας. Οταν - λέει ο λαός - δεν πέφτει βροχή, καλό είναι και το χαλάζι!
Οι κύριοι που βρίσκονται σήμερα στην εξουσία ήλθαν, διατυμπανίζοντες τον «εκσυγχρονισμό» και το «νέο ήθος». Αλλά έξι χρόνια που κυβερνούν αναδείχτηκαν ...πρυτάνεις της ανηθικότητας, της διαφθοράς και της διαπλοκής. Και ιδού τώρα άλλη μια επιβεβαίωση της ελεεινής συμπεριφοράς τους. Ενόψει των δημοτικών εκλογών και ενώ ψιθυρίζεται και το ενδεχόμενο πρόωρων βουλευτικών εκλογών, ξεφούρνισαν ένα νομοσχέδιο, που στοχεύει ίσια στη συλλογή, στην κλοπή καλύτερα ψήφων. Για να διευρύνουν μάλιστα το παζάρι και τον τζίρο, ανεβάζουν και το όριο πρόσληψης στην ηλικία των ...55 χρόνων. Δεν τους αρκούσε, δηλαδή, που ως τώρα εκμαύλιζαν τους νεαρούς ψηφοφόρους, και ρίχνουν δίχτυ και στους μεσήλικες.
- Τι σημασία έχει, άνθρωπέ μου, που είσαι 55 ετών; Μια χαρά στέκεσαι και μπορείς άνετα να αρχίσεις μια λαμπρή καριέρα στο Δημόσιο. Στα εβδομήντα σου θα είσαι σίγουρα τμηματάρχης και στα ογδόντα σου μάλλον διευθυντής. Δώσε μας, λοιπόν, την ψήφο σου και καλορίζικη η καρέκλα!
Μετά από όλα αυτά, τι να πει κανείς για τους μπαγαπόντες που βάζουμε - πότε τον έναν και πότε τον άλλον - στο κεφάλι μας; «Μαύρο» σε όλους, γιατί οι πανάθλιοι δεν έχουν ούτε ιερό ούτε δημ-όσιο!
Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ
Feeds
