Ετσι κάπως τα λέει η διαφήμιση, καιρό τώρα. Οτι δηλαδή ο Χασάν, μπορεί κάποτε, πριν από έξι μήνες ή και ένα χρόνο, να ήταν όντως ωραίος και να νόμιζε ότι ήξερε. Διότι ο καλός, αλλά αφελής οικονομικός μετανάστης φαντάστηκε ότι η Νομαρχία είναι ένα υπέροχο και φιλόξενο κτίριο και με το που θα εμφανιζόταν θα τον περίμενε ένας ευγενικός άνθρωπος. Ετσι και ...έγινε.

«Καλώς τον αγαπητό κύριο Χασάν, επιτέλους κοπιάσατε στο ...φτωχικό μας. Τι να σας φιλέψουμε;».

Ο έρημος ο Χασάν εντυπωσιάζεται, είχε ακούσει πολλά για την ευγένεια και την ταχύτητα της εν λόγω υπηρεσίας, αλλά αυτό που αντιμετώπισε ξεπερνούσε κάθε προσδοκία. Κοκκίνισε. Ψελλίζει: «Ευκαριστώ, τα χαρτιά μου μόνον τέλει»...

Ο πρώην ευγενής υπάλληλος μεταμορφώνεται. Γίνεται σαδιστής: «Χαρτιά ε; Ετσι εύκολα νομίζεις ότι βγαίνουν τα χαρτιά, Χασάν; Κούνια που σε κούναγε. Τώρα θα μάθεις, όχι μόνο να μιλάς στην εντέλεια ελληνικά, αλλά και το μεθοδικό και αποτελεσματικό τρόπο, με τον οποίον λειτουργούμε. Προσοχή: Θα περάσεις από όλους τους διαδρόμους, σκοτεινούς και φωτεινούς, θα ξεροσταλιάσεις σε όλα τα γραφεία, μικρά και μεγάλα, θα κάνεις συνεχή "τεστ κοπώσεως", ανεβοκατεβαίνοντας όλες τις σκάλες, θα παρακαλέσεις, θα ικετεύσεις και θα βλαστημήσεις την ώρα που γεννήθηκες. Εδώ θα μείνεις, Χασάν. Νόμιμος δεν ήθελες να γίνεις; Μόνιμος κάτοικος Νομαρχίας θα είσαι. Εχει και άλλον εξυπνάκια σαν και εσένα η μάνα σου, Χασάν;».

Οι μέρες, οι μήνες περνούσαν. Συμπληρώθηκε χρόνος και ο Χασάν άλλαξε. Το αφεντικό του δεν τον αναζητά πια, βρήκε άλλους Χασάν και συνέχισε τον ίδιο διάλογο με το φίλο του.

***

Ενας ντόπιος φτωχός Χασάν έψαχνε για μια θέση στον ήλιο. Βρίσκει επιτέλους μια σκοτεινή και ανήλιαγη θέση θυρωρού σε μια πολυκατοικία. Ο διαχειριστής, που τον προσέλαβε, του ανακοίνωσε τις υποχρεώσεις του. Υποχρεώσεις, που θύμιζαν την εποχή της δουλείας. Οταν τέλειωσε τον ...ατέλειωτο, ο διαχειριστής χαμογέλασε και, με ...καλοσυνάτη θρασύτητα, είπε το αμίμητο: «Και έπειτα θα κάαααθεσαιαιαι»!

***

Καθιστός... θα πήγε και ο ομόλογος του Χασάν, ο θυρωρός της δεκαετίας του '50. Καμιά φορά φαντάζομαι τους δυο τους, να έχουν συναντηθεί, να έχουν πιάσει φιλίες «εκεί πάνω» και μάλλον θα περνούν την ώρα τους με το να ανταλλάσσουν απόψεις για την εργασία, τη Νομαρχία, την πολυκατοικία, γενικώς απόψεις, για τη ζωή και το θάνατο «εδώ κάτω»...