Με αυτή την ελπίδα μεγάλωσε κι έφτασε στην τέταρτη δεκαετία της ζωής του. Αυτή τον συντρόφευε στις μέρες της μοναξιάς του στο χωράφι: στις ελιές, στο αμπέλι, στη σταφίδα... Τις υγρές, παγωμένες μέρες του χειμώνα, τις καυτές μέρες του καλοκαιριού, από τα ξημερώματα μέχρι αργά το βράδυ. Αυτός και η ελπίδα του όργωναν τη γη, την κανάκευαν, την έκαναν να καρπίσει. Κι ας τον απογοήτευε τις περισσότερες φορές. Κάθε χρόνο, κάθε μέρα, η ίδια ελπίδα, η ίδια αγωνία: «Να πάει καλά η σοδειά, μήπως και δούμε μιαν άσπρη μέρα».

Τη δουλιά δεν τη φοβόταν, την αγαπούσε. Οπως και τη γη. Πίστευε ότι τα δυο του χέρια κι ένα καλό χωράφι ήταν αρκετά για να καρπίσουν τα όνειρά του. Αυτά, που στέρφευαν κάθε τόσο, εξαιτίας μιας κακοκαιρίας, ενός καύσωνα, ή της χαμηλής τιμής που του έδινε ο έμπορας, ο μεσάζοντας των κόπων του, ο μαστροπός της ίδιας του της ζωής. Μιας ζωής, που δεν είχε να θυμηθεί πολλές χαρές, που ήταν αιχμάλωτη του καιρού και του κέρδους. Που μοναδική διέξοδο είχε ένα ουζάκι το βράδυ στο καφενείο του χωριού, συντροφιά με δυο - τρεις φίλους.