Αδιάκριτα. Μόνο έτσι μπορείς και επιβάλλεται να μιλήσεις, να γράψεις και να νιώσεις. Ναι. Υπάρχουν χίλιοι λόγοι για αυτό. Εκείνο το ανήλικο κορίτσι με τις μαύρες, φουσκωμένες φλέβες και το απλωμένο χέρι στον Ηλεκτρικό να ζητάει «μισό, ένα ευρώ ή ό,τι άλλο έχεις ευχαρίστηση»... Ο μετανάστης που μοιράζει την μπουκιά στα δύο, και καμιά φορά στα τρία, πιάτα του υπογείου του. Αυτή η οργή της μάνας του τεμαχισμένου παιδιού της Παλαιστίνης, του καμένου εφήβου στο Ιράκ, της νεκρής κόρης στη Γιουγκοσλαβία, που συναντιέται με εκείνη της μαυροντυμένης χήρας του νεκρού εργάτη στην Ελλάδα. Λόγος είναι κι εκείνο το καμουφλαρισμένο παραμύθι για δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία που γκρεμίζεται άδοξα στις πρώτου πληθυντικού παρατηρήσεις και «συμβουλές» από τον εκάστοτε νταβατζή του πλανήτη.

Ναι. Υπάρχουν χίλιοι λόγοι που προκαλούν ανύποπτες πληγές μέρα με τη μέρα και σε θυμώνουν, σε εξοργίζουν. Είναι αυτοί κι άλλοι τόσοι λόγοι, που αφυπνίζουν αριστερά αντανακλαστικά, ενεργοποιούν επαναστατικά πνεύματα, τροφοδοτούν ανατρεπτικά «θέλω». Και - τώρα πια - γεννιέται το ερώτημα: Δηλαδή, είσαι εν δυνάμει τρομοκράτης, η τρομοκρατία έχει σχέση με όλα αυτά; Κι όμως, πάνε σχεδόν δύο μήνες που οι λέξεις αποκτούν έχθρες μεταξύ τους. Η τρομοκρατία επιχειρείται να ταυτιστεί με την Αριστερά. Η υποτέλεια σε ξένες μυστικές υπηρεσίες πλασάρεται ως επαναστατικότητα. Τα δουλικά χαμόγελα και οι δηλώσεις μετάνοιας αξιολογούνται ως... φρόνιμες πράξεις.

Κι όμως, αν κάποια από αυτές τις λέξεις σε αιχμαλωτίζει, έρχεται κάποια άλλη να σε ελευθερώσει. Ερχεται κάποια ανάγκη να σε απεγκλωβίσει από τις πολεμικές ιαχές που προκαλούν πονοκέφαλο. Είναι η οδυνηρή ανάγκη για μεγάλες πράξεις που σε καθοδηγεί. Η πίστη σε όσα μπορούν να ανατρέψουν. Ο όρκος στα όνειρα που όσο πιο δύσκολα και ακατόρθωτα είναι, τόσο πιο λυσσασμένα τούς δίνεσαι.

Οχι. Ολοι αυτοί οι δολοφόνοι, τα ενεργούμενα, οι υποτιθέμενοι επαναστάτες, όχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση πραγματική αλλά ούτε καν θυμίζουν σε τίποτα - παρότι ίσως τα αφεντικά τους θα το επιθυμούσαν - τους πραγματικούς επαναστάτες του τόπου μας. Δεν έχουν καμιά σχέση με εκείνους που γέμισαν τις φυλακές με περηφάνια, τα ξερονήσια με αξιοπρέπεια. Γιατί εκείνοι έγραφαν στους τοίχους των φυλακών, στίχους που και σήμερα όταν τους διαβάζει, αναριγά ο άνθρωπος. Οπως οι στίχοι που γράφτηκαν, πριν δεκαετίες, με αίμα σε κάποιο κελί της Κομαντατούρ: «Σύντροφοι, αν πάψουμε να πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλο, είμαστε ήδη νεκροί»...