Ο γραικυλισμός και η εθελοδουλία της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης του κυρίου Σημίτη, απέναντι στους δεύτερους (μετά τους Αμερικανούς) «μεγάλους μας συμμάχους», τους Γερμανούς ρεβανσιστές, έλαμψαν αυτές τις μέρες σε όλο τους το μεγαλείο... Οι... φιλότιμες προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης να απαλλάξει τη Γερμανία από κάθε υποχρέωση καταβολής οποιασδήποτε αποζημίωσης στους δικαιούχους, για τις καταστροφές και τα θύματα του Δίστομου από τα ναζιστικά στρατεύματα, απέδωσαν καρπούς. Το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο της χώρας μας αποφάσισε πριν λίγες μέρες, με ψήφους 6 υπέρ και 5 κατά, ότι για τις αποζημιώσεις στα θύματα του Δίστομου, αλλά και για όλες τις άλλες θηριωδίες που διέπραξαν τα φασιστικά κτήνη στην Ελλάδα, αρμόδια να αποφανθούν δεν είναι τα ελληνικά δικαστήρια, αλλά τα γερμανικά (!!!).

Ο Αρειος Πάγος, το ανώτατο δικαστήριο της χώρας μας, με απόφασή του, είχε κάνει δεκτές τις προσφυγές, και έδινε το δικαίωμα κατάσχεσης γερμανικής περιουσίας στην Ελλάδα (το Ινστιτούτο «Γκαίτε» και τη Γερμανικής Αρχαιολογική Σχολή), προκειμένου να λάβουν οι δικαιούχοι τις αποζημιώσεις τους. Ομως, ο κύριος Σταθόπουλος, υπουργός, τότε, της Δικαιοσύνης, κατ' εντολή του κυρίου Σημίτη, έσπευσε να καθησυχάσει τους Γερμανούς «συμμάχους», δηλώνοντας ότι δε θα επιτρέψει να εκτελεστεί η απόφαση (!!!). Η κυβέρνησή «μας», ως Πόντιος Πιλάτος, «νίπτει τας χείρας της» και προτρέπει τους δικαιούχους να απευθυνθούν, ως άτομα, στα γερμανικά δικαστήρια. Αλλά και εκεί, υπάρχει ήδη ως δεδομένο, η περίπτωση Ελληνα μετανάστη στη Γερμανία, που προσέφυγε στα γερμανικά δικαστήρια (στο Πρωτοδικείο της Καρλσρούης), το οποίο, όμως, τον παρέπεμψε στα... ελληνικά δικαστήρια.

Το ελληνικό Εθνικό Συμβούλιο για τη Διεκδίκηση των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, χαρακτήρισε την απόφαση του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου, που δικαιώνει τους θύτες αντί τα θύματα και βάζει, μάλλον οριστικά, «ταφόπλακα» στο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων, «αιώνιο στίγμα στην ιστορία της ελληνικής Δικαιοσύνης». «Το συμπέρασμα είναι», σημειώνει το Εθνικό Συμβούλιο, «ότι τα ισχυρά κράτη μπορούν να υποχρεώνουν τη Γερμανία να καταβάλλει τις αποζημιώσεις που οφείλει, όχι όμως και η Ελλάδα, που φοβάται τη Γερμανία και δεν τολμά να αξιώσει ούτε την επιστροφή του κατοχικού "δανείου", σύμφωνα με την απόφαση της Συμμαχικής Διάσκεψης των Παρισίων, του 1946».

Κατόπιν όλων αυτών, εύλογα θα αναρωτιέται κάθε καλοπροαίρετος (και αφελής θα λέγαμε), Ελληνας πολίτης: Μα, με ποιον είναι, τελικά, ο κύριος Σημίτης; Με την Ελλάδα και τον Ελληνα πολίτη, όπως αρέσκεται να επαναλαμβάνει συχνά πυκνά, ή με τη Γερμανία και τον κύριο Σρέντερ; Η απάντηση «βγαίνει από μόνη της, εύκολα και αβίαστα, με τη διατύπωση του παρακάτω συλλογισμού: Είναι ποτέ δυνατόν, ο Χατζηαβάτης (ο κ. Σημίτης), να ορθώσει το ανάστημά του μπροστά στη Βεζίρη (τον κ. Σρέντερ και την κυβέρνησή του) και να τους πει, χτυπώντας τη γροθιά του στο τραπέζι, φέρτε μας πίσω τα κλεμμένα και τα αρπαγμένα; Ο αξιοθρήνητος αυτός θίασος των «εκσυγχρονιστών» του ΠΑΣΟΚ, ξέρει μονάχα να διπλώνει ομαδικά το κεφάλι του μέχρι τα γόνατα, μπροστά στο γερμανικό ιμπεριαλισμό και να λέει, με φωνή γλιτσερή και γλυκανάλατη: «Προσκυνώ, άρχοντά μου...».