Ο ποιητής του «Αντισταθείτε», ο Μιχάλης Κατσαρός, μιλούσε μέσα από τη ζωή και το έργο του, τη γλώσσα της επαναστατημένης συνείδησης. Η γλώσσα του γομωμένη με ισχυρά εκρηκτικά. Στα «χρόνια της φωτιάς» της Εθνικής Αντίστασης πάλεψε μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ και του ΕΑΜ, για τα πανανθρώπινα οράματα του σοσιαλισμού: «Τα οράματά μου οι λαοί» έλεγε. Αργότερα, περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας προσχώρησε στον ΕΛΑΣ, με μια πλατιά ταινία στο στήθος του: «Η Αεροπορία του ΕΛΑΣ, Ελευθερία». Πιάστηκε από συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών, σύρθηκε στα κολαστήρια της Γκεστάπο. Βασανίστηκε αγρίως, κλείστηκε στις φυλακές Χατζηκώστα. Πήρε μέρος στον ηρωικό Δεκέμβρη του 1944, κατά των Εγγλέζων αποικιοκρατών.

Το καλοκαίρι του 1945 ο «Ριζοσπάστης» δημοσίευσε ποίημά του με τον τίτλο, «Σήμερα έγινα σύντροφος», όταν έγινε μέλος του ΚΚΕ. Ο Νίκος Ζαχαριάδης κατά τις εργασίες του 7ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, τον Οκτώβριο του 1945 που έγινε στην Αθήνα (ξενοδοχείο Τιτάνια), ανέφερε τα πιο επαινετικά λόγια για την ποίηση του Μιχάλη Κατσαρού. Σαν δείγμα για τον προσανατολισμό των νέων ποιητών διανοουμένων ανέφερε τους στίχους του: «Κάτω στο βάθος/ τόσα πέλματα βαριά./ Ακούω να 'ρχεται καινούργιο βήμα».

Μίλησε για τη φτωχολογιά. Στη διαδήλωση του 1935 συμπορεύτηκε με τους σταφιδοπαραγωγούς της Κυπαρισσίας κατά τα «Σταφιδικά», κρατώντας την κόκκινη σημαία του Κομμουνιστικού Κόμματος: «η πόλις αμύνετο περί πάτρης./ Θα ξεκινήσω από ένα μικρό πεζοδρόμιο/ Η πρώτη σημαία στο πέτο μου ερυθρά». Ενα ποίημα, τα γεγονότα. Τον Αύγουστο του 1945 δημοσιεύει στο «Ριζοσπάστη» το ποίημα «Χιροσίμα» με αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα: «Κραυγές/ Λευτεριά!/ Θάνατος στο φασισμό» ήταν οι λέξεις - κλειδιά. Στις 20 Μαΐου του 1947 πεθαίνει ο Γιώργος Σιάντος, ένας από τους θρύλους του Κομμουνιστικού Κόμματος. Στις 26 Μαΐου ο «Ριζοσπάστης της Δευτέρας» φιλοξενεί το ποίημα, του ΕΑΜίτη Μιχάλη Κατσαρού: «Στον τάφο του Γ. Σιάντου». Δεκαπεντασύλλαβος με δημώδες άρωμα θρήνου: «Αστροβολήστε πέλαγα! Κορφούλες ντουφεκάτε!/ Επεσε ο γερο-πλάτανος και τράνταξε η γη μας!/ Οι μαυρομάνες τον θρηνούν, κλαίνε τα παλικάρια./ Κι ανάβουνε στα στήθια τους δάσα και τραμουντάνες».

Τον Μιχάλη Κατσαρό, τον καίγαν οι πυρκαγιές των ιδεών της Παρισινής Κομμούνας και της Οχτωβριανής Επανάστασης, το κίνημα της απελευθέρωσης των νέγρων. Τον «καίγαν» τα κηροπήγια του Γιάννη Αγιάννη. Τραγούδησε την επανάσταση του Τσε Γκεβάρα στην Κούβα. /Ηταν «ένας αρουραίος και αχθοφόρος της ελευθερίας». «Τραγούδησε», με την ποίησή του την Αλαμάνα, το Σαραντάπορο, τον Βελουχιώτη, τον Ορέστη καπετάνιο του ΕΛΑΣ της Ρούμελης (2ης Μεραρχίας), τους αντάρτες των ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Ντυμένος πάντοτε συνωμοτικά, βγαλμένος από τα χρόνια του παράνομου αντιστασιακού αγώνα, κόντρα στην αστική τάξη. Φίλος μου από το 1973 μέχρι το θάνατό του. Από τις ατέλειωτες συζητήσεις (20 συνεντεύξεις σε εφημερίδες-περιοδικά), μαγνητοφωνημένες, δηλώνει κομμουνιστής διά βίου: «Εγραψε σ' όλα τα όνειρά μας: ελευθερία».