Διάβαζα, προχτές, στην εφημερίδα μας μια ανταπόκριση από τη Μόσχα, και «μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι». Με την ευκαιρία, αναφέρει το ρεπορτάζ, της επετείου των 60 χρόνων από τη μεγαλειώδη ηρωική μάχη του Στάλινγκραντ, όπου συντρίφτηκαν οι ορδές των φασιστικών στρατευμάτων, κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, χιλιάδες λαού διαδήλωσαν σε ολόκληρη τη χώρα και, μεταξύ άλλων, ζήτησαν από την ηγεσία της Ρωσικής Ομοσπονδίας, να ξαναδοθεί στην πόλη-σύμβολο, που τώρα την ονομάζουν Βόλγογκραντ, το παλιό, δοξασμένο όνομά της, Στάλινγκραντ. Ωστόσο, ο κύριος Πούτιν, που στην αρχή είχε συμφωνήσει για τη μετονομασία, πριν λίγο καιρό δήλωσε ότι δεν είναι τώρα η ώρα για μετονομασίες, και ότι αυτό το βήμα «μπορεί να εκληφθεί λανθασμένα από τον κόσμο»... Ομως, ο ρωσικός λαός έχει άλλη γνώμη, εντελώς αντίθετη από αυτή του κυρίου Πούτιν. Οι πατριωτικές δυνάμεις της πρώην Σοβιετικής Ενωσης τίμησαν με διάφορες εκδηλώσεις την 60ή επέτειο της μάχης του Στάλινγκραντ, και στην κεντρική πλατεία της πόλης Μαχατσκαλά, πρωτεύουσας του Νταγκεστάν, τοποθέτησαν, με έγκριση της διοίκησης της πόλης, την προτομή του Ι. Β. Στάλιν, δίπλα στο άγαλμα του Λένιν.

Η επέτειος της μάχης του Στάλινγκραντ ξαναφέρνει στο νου εκείνα τα μεγάλα και δοξασμένα χρόνια της εποποιίας του σοβιετικού λαού, που, με τον αφάνταστο ηρωισμό του και τα 20 εκατομμύρια νεκρούς του, στρατιώτες και άμαχους, άλλαξε το ρου της Ιστορίας και απάλλαξε την ανθρωπότητα από τον κίνδυνο της επιστροφής σε έναν ακόμα πιο μαύρο και πιο σκοτεινό Μεσαίωνα. Ξαναφέρνει στο νου εκείνο το «ατσάλινο τείχος» του Κόκκινου Στρατού, που πάνω του, στις τιτανομαχίες του Στάλινγκραντ και ολόκληρου του Μετώπου, έσπασαν τα μούτρα τους οι «ανίκητες» στρατιές του παρανοϊκού Αδόλφου και συντρίφτηκαν τα όνειρα και τα σχέδια της «Αρίας φυλής» του, για μια παντοκρατορία σε ολόκληρο τον πλανήτη, μια «βασιλεία» που θα κρατούσε, τάχα, για 1.000 τουλάχιστον χρόνια... Μας φέρνει στο νου ηρωισμούς ανυπέρβλητους και διδάγματα διαχρονικά, σαν εκείνο του αθάνατου Σοβιετικού πιλότου Αλεξέι Μερέσιεφ, που με ξύλινα πόδια (γιατί σε μια κατάρριψη του αεροπλάνου του έσπασαν και τα δυο του πόδια και του τα έκοψαν, επειδή, ώσπου να τον βρουν οι δικοί του, σε μια ρεματιά του Κουρσκ, είχε προχωρήσει πολύ η γάγγραινα) κατάφερε, ύστερα από υπεράνθρωπες προσπάθειες, να ξαναπετάξει με το καταδιωκτικό του και να καταρρίπτει στις αερομαχίες δυο δυο, σαν καρυδότσουφλα, τα γερμανικά αεροπλάνα.

Το Στάλινγκραντ, λοιπόν, είτε το επιτρέψει είτε όχι ο «πρόεδρος» Πούτιν να ξαναπάρει επίσημα το δοξασμένο του όνομα, θα μένει στους αιώνες, για τους λαούς της Γης, σύμβολο και συνώνυμο της ανδρείας, της θέλησης και της απόφασης του σοβιετικού λαού να ζήσει ελεύθερος και να προασπίσει, με όποιο τίμημα, την εθνική του ανεξαρτησία. Και ο Ιωσήφ Στάλιν, η ψυχή και ο νους του αγώνα του σοβιετικού λαού στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, όσο κι αν προσπάθησαν και προσπαθούν ακόμα οι ντόπιοι «αχυράνθρωποι» των Αμερικανών ιμπεριαλιστών και οι διεθνείς «μοιρολογίστρες» να αμαυρώσουν την αίγλη του και να μειώσουν την ιστορική προσφορά του, θα μένει πάντα ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στην Ιστορία της Παγκόσμιας Επανάστασης, δίπλα στα αθάνατα ονόματα, του Μαρξ, του Ενγκελς και του Λένιν.