Θα μπορούσα να πω «κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες», αν πίστευα ότι η ύβρις που εκτοξεύτηκε από το στόμα του Κουφοντίνα μέσα στο δικαστήριο ήταν προϊόν εσφαλμένης ιδεολογικής πίστης και περιορισμένης πολιτικής αντίληψης, ή έστω προσωπικής αλαζονείας. Νομίζω, όμως, ότι το θράσος του να συγκρίνει τον θρασύδειλο και ιδιοτελή εαυτό του με τον γενναίο και ανιδιοτελή Μπελογιάννη είναι εκ του πονηρού κι όχι εκ του περισσού. Εκανε την ασεβή και ανιστόρητη σύγκριση, γνωρίζοντας πως μ' αυτή συκοφαντεί και προσβάλλει τους κομμουνιστές, γιατί ήθελε να δώσει ξανά την ευκαιρία στους, καθ' έξιν και κατ' επάγγελμα, αντικομμουνιστές να ισχυριστούν πως «η κομμουνιστική ιδεολογία αποτελεί τη μήτρα της τρομοκρατίας», βοηθώντας τους έτσι στην προσπάθεια να χειραγωγήσουν τους ευκολόπιστους και να τρομοκρατήσουν τους ανίδεους. «Εξις, δευτέρα φύσις» η προβοκάτσια, τον ακολουθεί μέχρι την αίθουσα του δικαστηρίου.

Ομως, δε χρειάζεται ν' ασχολούμαστε πολύ μ' αυτόν και τους ομοίους του. Οχι γιατί ήταν μικρό κι αμελητέο το κακό που έκανε ο ίδιος και η παρέα του στον ελληνικό λαό, προβοκάροντας τους αγώνες του μαζικού, λαϊκού κινήματος, συκοφαντώντας τις ιδέες και τα ιδανικά του ΚΚΕ και της Αριστεράς, «νομιμοποιώντας» την τρομοκρατική «αντίδραση» των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών, προσφέροντας υπηρεσία στους εχθρούς της πατρίδας μας. Ούτε γιατί «τέλειωσε η τρομοκρατία στην Ελλάδα», όπως ισχυρίζονται μερικοί για να εξυμνήσουν την ικανότητα της κυβέρνησης και την αποτελεσματικότητα του κράτους και για να εφησυχάσουν τον κόσμο, που δικαίως ανησυχεί και φοβάται.

Αλλά γιατί έτσι θα παίξουμε το παιχνίδι των κρατούντων, οι οποίοι χρησιμοποιούν τη δίκη των τρομοκρατών για τον αποπροσανατολισμό του λαού από τα μεγάλα προβλήματα και την τρομοκράτηση όσων αγωνίζονται κατά της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής. Το υπουργείο Δικαιοσύνης δεν έβαλε τυχαία το γυάλινο τείχος στο δικαστήριο, ούτε είναι τυχαία η εναρμόνιση του συνόλου, σχεδόν, των ΜΜΕ στη λογική της τρομο-λαγνείας. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να παρακολουθήσουμε αυτή τη δίκη από κάποια ασφαλή απόσταση, κρατώντας καθαρό το μυαλό μας, κοιτώντας πίσω από τα βλέμματα των πρωταγωνιστών, διαβάζοντας κάτω από τις λέξεις των αγορητών, ακούγοντας πέρα από τους ψιθύρους των καλοθελητών.

Ετσι δε θα πέσουμε στη «δίνη» των εντυπώσεων και δε θα παρασυρθούμε από το «κύμα» του αποπροσανατολισμού, δε θα μετατραπούμε σε τρομοκρατημένα ανθρωπάκια. Υπάρχουν, άλλωστε, πολλά άλλα που γίνονται στις μέρες μας και μας ενδιαφέρουν περισσότερο. Προχτές, που ξεκινούσε, στον Κορυδαλλό, η «τελευταία παράσταση των διαβόλων», αποχωρούσε, για πάντα, από τη σκηνή και τη ζωή ένας από τους αγγέλους του «Θεάτρου Τέχνης». Για όσους κατεβήκαμε, έστω και μια φορά, τα σκαλοπάτια του Υπογείου, ή περάσαμε το κατώφλι στη Φρυνίχου, δεν υπήρξε δίλημμα: Στρέψαμε, αμέσως, το βλέμμα από τη δίκη, για να δούμε το φτερούγισμα προς την αθανασία. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο πλανητάρχης που τρομοκρατεί την ανθρωπότητα, δε δικάζεται πουθενά...