Ο μεγάλος Καρεμπέ (που δε χρειάζεται, νομίζω, άλλες συστάσεις, γιατί τον ξέρει και ...τον λατρεύει ολόκληρη η υφήλιος), εξοργισμένος, σε μια κρίσιμη στιγμή μιας ποδοσφαιρικής αναμέτρησης, έδωσε μια δυνατή κουτουλιά σε έναν παίκτη της αντίπαλης ομάδας, και τον ξάπλωσε φαρδιά πλατιά στο χορτάρι του γηπέδου. Είναι γνωστό ότι τα μεγάλα προσόντα του διάσημου ποδοσφαιριστή είναι τα «χρυσά» του πόδια, που δίνουν τόσο δυνατές κλοτσιές, ώστε θα τον ζήλευαν ακόμα και τα κυπραίικα γαϊδούρια... Ομως, στην προκειμένη περίπτωση, απέδειξε ότι και το κεφάλι του είναι τόσο ξερό και χοντροκόκαλο, που θα μπορούσε να παραβγεί στις κουτουλιές ακόμα και με τα πιο δυνατά κριάρια της Σαμαρίνας ή της Βιλαώρας.

Οδήγησαν, λοιπόν, τον κύριο Καρεμπέ στον αθλητικό δικαστή, να τον δικάσει και να τον τιμωρήσει, όχι μόνο για την ...υπέροχη κουτουλιά, αλλά και για ένα ...αριστοτεχνικό κεφαλοκλείδωμα, καθώς και για ένα ...έξοχο αριστερό «κροσέ», που έδωσε σε άλλους δύο ποδοσφαιριστές της αντίπαλης ομάδας. Ο δικηγόρος του, ένας γηραλέος ξερακιανός «λειτουργός της Θέμιδας», αλλά, πάνω απ' όλα, λάτρης της ποδοσφαιρικής ιδέας και θαυμαστής φανατικός του μεγάλου άσου Κριστιάν, βρήκε και πρόβαλε μπροστά στον αθλητικό δικαστή τα εξής ...ακαταμάχητα επιχειρήματα, προκειμένου να πετύχει την αθώωση του πελάτη του: Πώς είναι δυνατόν, είπε, να καταδικάσουμε έναν άνθρωπο, τον οποίο ο ίδιος ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, ο κύριος Ζακ Σιράκ, τον κάλεσε (μετά της συζύγου του, της εριτίμου κυρίας Τατιάνας Σκλεναρίκοβα) στο προεδρικό του Μέγαρο, στο Παρίσι, του πρόσφερε τη φιλοξενία του και του απέδωσε τιμές; Πώς είναι δυνατόν να τιμωρήσουμε έναν ήρωα, που ο ίδιος ο κύριος Ζισκάρ ντ' Εστέν, εδώ στην Αθήνα, στο Ζάππειο Μέγαρο, τον βράβευσε για τις ανεκτίμητες υπηρεσίες, που πρόσφερε και συνεχίζει να προσφέρει στον πολιτισμό και τον αθλητισμό, ιδιαίτερα δε στο ποδόσφαιρο, που είναι ο βασιλεύς όλων των αθλημάτων;

Πραγματικά, ένα τέτοιο καθαρόαιμο «κριάρι», από σπάνια και ευγενή ράτσα, που με τις κουτουλιές του συμβάλλει τα μέγιστα στην ανύψωση του αθλητικού, πολιτιστικού, και λοιπά, επιπέδου παγκοσμίως, πώς θα μπορούσε να το τιμωρήσει το καλοστημένο και άριστα οργανωμένο σύστημα παραπλάνησης και αποβλάκωσης του λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας; Δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ ξοδεύονται αφειδώς, για να δουλεύει αυτή η μηχανή και να έχει ο αγαθός λαουτζίκος τα θεάματά του (έστω και χωρίς άρτον), να απολαμβάνει μέσα στις πράσινες αρένες τα «ινδάλματά» του, για να ξεχνάει έτσι τα βάσανα, τις αδικίες και την άγρια εκμετάλλευσή του από το αδηφάγο και ανελέητο κατεστημένο, σε παγκόσμια κλίμακα. Για τους ιθύνοντες του «αγγελικά πλασμένου» κόσμου μας, είναι χίλιες φορές προτιμότερο, τα νέα παιδιά να συνωστίζονται και να «αναστενάζουν» εγκλωβισμένα στα γήπεδα της αποχαύνωσης και της ανώδυνης για την καθεστηκυία τάξη εκτόνωσης, σπάζοντας, έστω, μερικές χιλιάδες καθίσματα και βιτρίνες καταστημάτων, παρά να βγαίνουν στους δρόμους και στις πλατείες, να καταδικάζουν τους πολεμοκάπηλους ιμπεριαλιστές και να αγωνίζονται για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», για το δικαίωμά τους στη ζωή και για μια θέση κάτω απ' τον ήλιο.