Οι άνθρωποι δουλεύουν και πρέπει να απολαμβάνουν. Δηλαδή, να δουλεύει κάποιος σε εργοστάσιο που κατασκευάζει λάστιχα αυτοκινήτου ή σε γκαράζ ή σε πρατήριο βενζίνης ή σε μηχανουργείο ή σε μπογιατζίδικο αυτοκινήτων ή όποια άλλη δουλιά και να μην έχει δικό του; Εξάλλου τα αγαθά που φύονται ή κατασκευάζονται για τους ανθρώπους δεν είναι; Αφού είμαστε ισχυρή Ελλάδα, να μην είμαστε και ατομικά ισχυροί - εννοώ οικονομικά;

Δεν είχαμε προλάβει να χαρούμε για το φαινόμενο και τις αμέσως επόμενες μέρες έσκασε η βόμβα, δηλαδή τι έσκασε, σκασμένη ήταν, η ανεργία.

Τα «παράθυρα» των τηλεοπτικών καναλιών γέμισαν από τα γνωστά πορτρέτα που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να εμφανίσουν ως «φυσικές» τις αιτίες της ανεργίας, να προβάλουν ακόμα μια φορά το γνωστό θέμα της ανταγωνιστικότητας, που όλοι οι άλλοι το παραβλέπουν και άλλα τέτοια γνωστά στα λόγια. Ομως, οι πεντακόσιοι ή τόσοι και άλλοι τόσοι της «Πάλκο» ή όποιας άλλης ταμπέλας μπαίνει στα βιοτεχνικά και βιομηχανικά προϊόντα, δε βγήκαν μόνο στο δρόμο όπως τις προηγούμενες βδομάδες για να αγωνιστούν κατά του πολέμου, αλλά πετάχτηκαν έξω από τη δουλιά τους. Πολύ απλά, έμειναν άνεργοι. Χωρίς προοπτική. Και επιπλέον έπεσε πάνω στο κεφάλι των εργαζομένων, και όχι μόνο των απολυμένων, η απειλή ότι η ανεργία θα φτάσει στο 18%.

Υποβάλλεται και η ρητορική ερώτηση προς μια απολυμένη εργάτρια της «Πάλκο»: Και τώρα τι σκέπτεστε να κάνετε; Τι να σκέπτεται, άραγε; Μάλλον τα παιδιά της, θα τολμούσα να σκεφτώ.

Α, και κάτι άλλο πριν το ξεχάσω. Κάποιος πολύ γνωστός, έστω και μόνο από το όνομά του αλλά και από την πιο γνωστή ρήση του, είπε πάνω από εκατόν πενήντα χρόνια τώρα ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα.