Και θυμίζω, σε κείνονα που θα 'χει κατά νου/ να πλιατσικολογήσει/ πως από δω και πέρα τα Χειμερινά Ανάκτορα/ κι ολάκερη η Ρουσία/ είναι η περιουσία του εργάτη και του αγρότη (Ναζίμ Χικμέτ: Πέτρογκραντ 1917).

Τι το παράξενο, ίσως πει κάποιος, που δεν είδε τη φωτογραφία. Φιλότεχνοι, αρχαιολάτρεις μπορεί να είναι ακόμα και οι μισθοφόροι. Εισήλθαν να δουν, να θαυμάσουν τον πολιτισμό της Μεσοποταμίας και, γιατί όχι, να στοχαστούν. Ακόμα και να σιχαθούν το επάγγελμά τους. Η φωτογραφία, όμως, δεν αστειεύεται. Είναι καταλυτική.

Ο ένας μισθοφόρος με πλήρη πολεμική εξάρτυση. Οι άλλοι άφησαν κάτω τα όπλα τους. Οι δυο αυτοί, υπό την περιφρούρηση του οπλισμένου συναδέλφου τους, επιδόθηκαν στη ληστεία. Μη φτάνοντας τον αρχαιολογικό θησαυρό, ανέβηκε ο ένας πάνω στον άλλο. Ψηλώνοντας έτσι το μπόι του, ο μισθοφόρος επιδόθηκε στην αφαίρεση του αρχαιολογικού πλούτου. Επάγγελμά τους είναι το φονικό. Παραεπάγγελμά τους το πλιάτσικο. Για περιουσία του ιρακινού λαού και της ανθρωπότητας θα μιλάμε τώρα;..

Αυτοί που διαφεντεύουν τη χώρα μας καμώνονται ότι ζητούν την επιστροφή αρχαίων. Λέω καμώνονται, διότι πρόσφατα, χωρίς αιδώ, φωτογραφήθηκαν στον ιερό τόπο ο πρωθυπουργός της χώρας μας και με τον πρωθυπουργό της Αγγλίας, της χώρας του λορδοκλέφτη, μπορεί και των μισθοφόρων της φωτογραφίας.

Η επιστροφή των αρχαίων δεν ενδιαφέρει την Ευρωπαϊκή Ενωση. Γιατί να την ενδιαφέρει και η σύληση των αρχαιολογικών μουσείων του Ιράκ; Κι από αυτήν θα πλουτίσουν τις συλλογές των μουσείων των χωρών τους. Θα προσελκύουν επισκέπτες. Τζίρος να γίνεται. Θα εμπλουτιστούν και ιδιωτικές συλλογές, οι κάτοχοι των οποίων θα επιδεικνύουν, έτσι, τον πλούτο τους και τη βερνικωμένη παιδεία τους.

Σκέφτομαι, αν είναι συμβατό το γεγονός, που αποτυπώθηκε στη φωτογραφία, με τη δημοκρατία, ακόμα και με την πάλαι ποτέ ένδοξη αστική δημοκρατία. Οχι, δεν μπορεί να 'ναι συμβατό γεγονός.

Σκέφτομαι, πάλι, πώς γίνεται και εκδηλώνονται τέτοια φαινόμενα. Απαντώ έτσι: Η κατοχή μιας χώρας δεν είναι δυνατή χωρίς μισθοφόρους, επαγγελματίες δολοφόνους και πλιατσικολόγους. Αυτό γινόταν και θα συνεχίσει να γίνεται, μέχρι ν' ακουστεί στεντόρεια η φωνή του επαναστάτη: Και θυμίζω...