Τούτες τις μέρες ξανά η καρδιά μας χτυπάει στη Βαγδάτη. Εκεί όπου βαρύς ο ήχος της μπότας του κατακτητή, επιχειρεί να σκεπάσει τη βοή της Αντίστασης. Τότες, σαν μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, όλα νέκρωσαν. Κλειδωμένα σπίτια, άτονες καρδιές, κλεισμένα στόματα. Ο φόβος παραλύει τους πολιορκημένους. Εξω απ' τα παράθυρα τα τανκς κι οι χαφιέδες να κόβουν βόλτες στο σκοτάδι. Μονάχα ο θάνατος περνοδιαβαίνει στους δρόμους, το αίμα κυλάει στα κατώφλια. Είναι πολλοί οι νεκροί. Δε χορταίνουν ζωές οι χάρουτες με τις στρατιωτικές στολές. Πρώτα δολοφόνησαν, από ψηλά, παιδιά που δεν είχαν προφτάσει να πουν «μάνα». Μετά «έσπειραν» με κόκαλα την έρημο. Τώρα σκοτώνουν όποιον ξεμυτίσει από την κρυψώνα του.

Κατοχή. Ξένοι φαντάροι, με τ' αυτόματα προτεταμένα, περιπολούν συνεχώς και πυροβολούν ό,τι κινείται. Ξένος ο κυβερνήτης, με την απειλή στο στόμα. Ξένα γράμματα στις μαρκίζες των μαγαζιών και στις πινακίδες των δρόμων. Φώτα σβηστά στα σπίτια. Στα μπαρ, όμως, όλα αναμμένα. Μέσα, ξένοι φαντάροι πιωμένοι, τρεκλίζουν τραγουδώντας Μαντόνα. Κι οι γυναίκες που τους συνοδεύουν, μυρίζουν καπνό και ουίσκι κι είναι πασπαλισμένες με φτηνή πούδρα. Οι φυλακές γεμάτες από αγωνιστές που αντιστάθηκαν, πραγματικά, στην εισβολή και δεν αποδέχτηκαν ποτέ την κατοχή. Κι οι προδότες να φρουρούν τους ήρωες. Το ψωμί λιγόστεψε, το πετρέλαιο ακρίβυνε. Οι άνθρωποι σκέφτονται μόνο για να μην ξεχνούν. Πριν λίγο καιρό έξω από τις κλειστές πόρτες ήταν το φως, στους δρόμους περπατούσαν οι νεκροί τους, στα κτίρια της πόλης υψωνόταν η σημαία τους, η γη κι ο ουρανός ήταν δικά τους. Τώρα όλα ξένα.

Ξάφνου η πόλη «ξυπνάει». Η πρώτη φωνή που ακούγεται απαιτεί: «Αφήστε μας να κλάψουμε τα παιδιά μας». Υστερα: «Ελευθερία, ή θάνατος». Και μετά: «Θα την πάρουμε πάλι τη Βαγδάτη». Νάτος, τούτος ο λαός που δε γονατίζει παρά μόνο μπροστά στους νεκρούς του. Νάτη, τούτη η πολιτεία που δε χαμπαριάζει το θάνατο. Τώρα, οι ζωντανοί σηκώνονται ορθοί, δεν αδειάζουν να πεθάνουν. Κι οι σκοτωμένοι ανοίγουν τα μάτια, αναζητώντας δικαίωση. Αντίσταση σαλπίζουν οι πρωτοπόροι. Κι αν δεν τους έμειναν όπλα, θα ξεθάψουν τα παλιά τους ντουφέκια. Κι αν δεν τα βρουν, θα χρησιμοποιήσουν τα κόκαλα των σκοτωμένων, μέχρι να πάρουν τα όπλα των οχτρών τους. Και το «πανηγύρι»« αρχίζει.

Φύγε Τζόνι. Δεν αξίζει να πεθάνεις για ένα μισθό. Γύρνα πίσω, η μάνα σου, η αδελφή σου, η καλή σου σε περιμένουν ζωντανό. Φύγε, για να μην έχεις την τύχη των φίλων σου, που χάθηκαν σε χώρα μακρινή κι εχθρική. Φύγε, γιατί από δω και πέρα οι σφαίρες σου θα γυρίζουν πίσω στην καρδιά σου. Δεν πρόκειται να νικήσετε οι Αμερικανοί στο Ιράκ, όπως δε νικήσατε στο Βιετνάμ. Είναι αμέτρητοι οι ξεσηκωμένοι, ποιον να πρωτοσκοτώσεις; Δεν μπορούν να σκοτωθούν οι αγωνιστές της λευτεριάς. Φύγε Τζόνι. Γύρνα στην Ουάσιγκτον και πες στον Μπους ότι είναι αδύνατον να υποταχθούν, για πάντα, οι λαοί. Να σκλαβωθούν, για πολύ, οι πατρίδες. Ν' αλωθούν, για λίγο, οι ελεύθερες ανθρώπινες συνειδήσεις. Φύγε Τζόνι όσο είναι καιρός...