Κι όμως, το κοστούμι παρέμεινε ίδιο. Κάτι μονταρίσματα γίνανε μόνο. Λίγο το δεξί μανίκι με τον Κοντογιαννόπουλο, λίγο το αριστερό με τον Μπίστη. Αντε να στένεψε δυο πόντους κι ο καβάλος, με το ψαλίδισμα της Κούρκουλα και του Ανωμερίτη. Και η γραβάτα, που από εμπριμέ «Λαλιώτης» έγινε λαμέ «Χρυσοχοΐδης». Κατά τα άλλα, παλιά ξινά σταφύλια. Κι ας καμαρώνει ο γιάπης σα γύφτικο σκεπάρνι πως κυκλοφορεί με καινούρια φορεσιά. Ο κυβερνητικός ανασχηματισμός επηρεάζει την ουσία της ασκούμενης πολιτικής όσο και η αντικατάσταση του Λυκουρέζου στη Βουλή από την Μάρω Κοντού.

Το κυβερνητικό κοστούμι έμεινε ίδιο. Οπως ίδιο παραμένει και το κοστούμι που καθημερινά η εκσυγχρονιστική πολιτική ράβει για το λαό. Στενό, τόσο που να ασφυκτιάς, να μην μπορείς να πάρεις ανάσα. Με τρύπιες τσέπες που δεν μπορούν ούτε τα κέρματα να συγκρατήσουν. Από βαμβάκι εισαγόμενο, αφού το δικό μας δεν κάνει και πρέπει να μείνει απούλητο. Ρούχο για όλες τις δουλιές και περιστάσεις, «γιούνισεξ». Το ίδιο σακάκι φοράς για να νοικιάσεις τον εαυτό σου στους σύγχρονους δουλέμπορους. Το ίδιο για να εισπράξεις την αποζημίωση από την απόλυσή σου και μια θέση στα προγράμματα κατάρτισης. Το ίδιο για να σκαρφαλώσεις στη σκαλωσιά, στο μεροκάματο του τρόμου. Το ίδιο για να τσαπίσεις στο χωράφι την παραγωγή σου, μήπως και στο τέλος της χρονιάς καταφέρεις να εισπράξεις έστω και ένα κομμάτι από το μόχθο σου. Και αν στην καθομιλουμένη λέγεται «κουρέλι», εσύ πρέπει να λες πως είναι σμόκιν και μάλιστα ευρωπαϊκής γραμμής, από εκείνα που κάνουν θραύση στις αγορές της ΕΕ.

Ομως, στο «ατελιέ» της ΕΕ πίσω από τους ραφτάδες υπάρχουν και οι μόδιστροι. Και στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι άλλοι από τους μεγαλοκαρχαρίες των πολυεθνικών, που στα μέτρα των ληστρικών τους συμφερόντων κόβουν τα φασόν και τα πασάρουν στους υφιστάμενους ραφτάδες. Κι αυτοί με τη σειρά τους, πιάνουν ψαλίδι και κλωστή και φτιάχνουν το κοστούμι. Από εκεί και πέρα τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους. Κι αν δεν πιάσει η διαφήμιση και το πιπίλισμα πως «αν δε φοράς τέτοιο κοστούμι είσαι έξω από τη μόδα», έρχεται η «πειθώ» των οργάνων καταστολής και των τρομονόμων για να συνετίσει τις... ακραίες περιπτώσεις των απροσάρμοστων στη μόδα. Και το κοστούμι γίνεται ανάρπαστο, το φοράς θες δε θες.

Ετσι, όπως το σχέδιο επιτάσσει, σφίγγει η θηλιά της γραβάτας όλο και περισσότερο στο λαιμό του λαού. Μέχρι πότε; Μα μέχρι να καταλάβει πως το κοστούμι που του ράβουνε πρέπει να το σκίσει. Και όχι μόνο αυτό. Να πάρει απόφαση πως πρέπει να φοράει τα ρούχα που ταιριάζουνε στο μπόι και τις σύγχρονες ανάγκες του. Και είναι στο χέρι του να τα ράψει μόνος του, αν μια και καλή στείλει στα αζήτητα της ιστορίας κάθε είδους πράσινους, γαλάζιους και ροζ ραφτάδες και μόδιστρους που κόβουν και ράβουν τα δικά του κοστούμια στα δικά τους μέτρα.