Στις 10-7-47 με διαταγή του Ζέρβα (υπουργού τότε Δημόσιας Τάξης), τα όργανα της Ασφάλειας τη νύχτα προς τις 11-7-47 πραγματοποίησαν επιχείρηση - «σκούπα» στα σπίτια των αγωνιστών στην πόλη της Καρδίτσας και στα χωριά του νομού. Οσοι συλλαμβάνονταν στοιβάζονταν σε σχολικές αίθουσες. Σε χώρους διαστάσεων 6 Χ 9 μέτρων στρίμωχναν έως 40 άτομα.
Δεκαπέντε μέρες πέρασαν με πιέσεις και μουρμούρες, για να μας πάρουν μια «δήλωση μετανοίας». Κανείς δεν υπέκυψε, ακόμη και οι πιο άρρωστοι συναγωνιστές. Αργότερα, στον τόπο της εξορίας, μάθαμε το χρόνο εκτόπισης που ήταν δώδεκα μήνες.
Σούρουπο φτάσαμε μπροστά σ' ένα αρματαγωγό στο λιμάνι του Βόλου. Γρήγορα - γρήγορα μας σπρώχνουν μέσα. Δίπλα μας τοποθετούνται και τα υλικά περίφραξης του στρατοπέδου.
Την άλλη μέρα 27-7-47 ξημερώσαμε σ' έναν ομαλό όρμο στα νότια του νησιού Τρίκερι με μέτωπο προς τη Δύση και απέναντι από δύο μικρά ξερονήσια (βραχονησίδες). Με τα υλικά περίφραξης κλείσαμε τη βορινή πλευρά, από θάλασσα σε θάλασσα και από δυσμάς προς ανατολάς. Τα ατομικά ή διπλά αντίσκηνα τοποθετήθηκαν στη δυτική πλευρά που μας 'βγαλαν και σε απόσταση 300 έως 400 μέτρα πάνω από τη θάλασσα.
Αργότερα, έφεραν κι άλλους συντρόφους, παλιούς αγωνιστές που μας μάθανε πολλά εμάς τους νέους για τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες!!
Τελικά, η ποινή μας μειώθηκε και τον Μάρτη του 1948 αποφυλάκισαν ορισμένους από μας, νέους και ηλικιωμένους. Εμαθα ότι μετά πήγαν κυρίως γυναίκες εξόριστες, οι οποίες και κάναν ξακουστό το νησί με την αγωνιστικότητα και την κουλτούρα τους.